Κείμενο για τον Δεκέμβριο του 2008

 

Τώρα τί;

           Κέιμενο του Κωστή Μπασογιάννη

           για τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008

Εντυπωσιακός ο Δεκέμβριος του 2008 στην Ελλάδα. Με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξανδρου από αστυνομικούς στα Εξάρχεια, άρχισε μια νέα εποχή για την Ελλάδα. Μια εποχή που χρόνια τώρα ήθελε να γεννηθεί, αλλά κάθε απόπειρά της να δει το φως της Ιστορίας, για κάποιο ανεξήγητο λόγο πήγαινε χαμένη. Οι όποιες προπάθειες από τη μεριά των σκεπτομένων ανθρώπων να γονιμοποιήσουν το ιστορικό τοπίο με σκοπό τη γέννηση κάποιας νέας κατάστασης αποδεικνυόταν πολύ λίγη για να ταράξει τα βαλτόνερα στα οποία ζεί η ύστερη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Εν τώ μεταξύ όμως η ιστορία δουλεύει, αδιαφορώντας για τα βολεμένα μοσχαράκια που βόσκουν προιόντα, εμπορεύματα και υπηρεσίες στο λιβάδι της αποβλάκωσης. Επίσης δουλεύει μή δίνοντας καμμία σημασία στα νευρωτικά ανθρωπάκια που τρέχουν από δώ κι από κεί να εξασφαλίσουν τα χρήματα για να αποπληρώσουν τα δάνεια που πήραν για να ανταποκριθούσ στις βαρύτατες υποχρεώσεις που οι ίδιοι άφησαν να του επιβληθούν από ένα βλακώδες τοπίο καταναλωτισμού, πλαστών αναγκών και μικρομεσαίας ματαιοδοξίας.

Οι ίδιοι οι πιτσιρικάδες τους, γεμάτοι ζωή, γεμάτοι φόρα, με το εκρηκτικά γοητευτικό μίγμα της νεανικής δύναμης που εκφράζεται με τον πιο αξιαγάπητα βίαιο και γλυκά αδέξιο τρόπο, βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωποι με δύο τύπων ενήλίκους: Τους ωραίους μεσήλικες, που αδιαλείπτως παίζουν αλλά και σκέπτονται, που εχουν μνήμη της παιδικής τους ηλικίας και συνεπώς μπορούν να ταυτιστούν με τους νέους. Πρόκειται για εκείνους που βλέπουν και αναγνωρίζουν την αποτυχία της γενιάς τους, νοιώθουν και παραδέχονται την πλάνη των επιλογών τους τα τελευταία 40 χρόνια, πράγμα που τους δίνει τη δυνατότητα να είναι μάχιμοι, και βέβαια σε μεγάλο βαθμό συμβατοί με τους νέους. Οι νέοι χρειάζονται αυτούς τους υγιείς ενήλικες για να προχωρήσουν και μάλιστα το ξέρουν αυτό και τους αναζητούν. Δεν είναι και τόσο εύκολο όμως να τους βρούν. Γιατί είναι λίγοι, σπάνιο είδος στον καιρό μας και, ίσως, δεν ξέρω, και σε παλιότερους καιρούς. Οι ενήλικες αυτοί βλέπουν την εξουσία που τυχόν τους έχει δοθεί σαν βάρος, γιατί αντιλαμβάνονται την ευθύνη που πηγάζει απ αυτήν. Δε χάνουν όμως ποτέ την παιγνιώδη τους ορμή και εμπνέουν ελπίδα και εμπιστοσύνη εκείνους που τους έχουν εμπιστευθεί Και πολλές φορές όταν δεν τα καταφέρνουν το καταλαβαίνουν γρήγορα και αλλάζουν ή παραιτούνται ανάλογα με τις δυνάμεις τους. Η συγνώμη τους είναι αληθινή και συνοδεύεται από άμεση αλλαγή σκέψης και πρακτικής. Δεν θίγεται ο εγωισμός τους από όλα αυτά, γιατί όλα τα βλέπουν σαν ένα παιγνίδι, έτσι όπως όταν ήταν μικροί. Πηγαίνουν ήσυχοι για ύπνο, κι ονειρεύονται χαμογελώντας πόσο καλύτερα θα τα καταφέρουν την άλλη μέρα, τώρα που ξέρουν κάτι παραπάνω. Αυτούς αναζητούν τα παιδιά, να είναι ισχυρότεροι απ αυτά, αλλά και συμπαίκτες, αεί παίδες, γοητευτικοί σαν κι αυτά, μάχιμοι στον πετροπόλεμο της ζωής. Και δεν τους βρίσκουν πουθενά. Είναι πράγματι τόσο σπάνιοι.

Αλλά οι περισσότεροι ενήλικες που περιβάλλουν τα πολύτιμα και ολοένα λιγώτερα σε αριθμό νέα παιδιά ανήκουν στην άλλη, τη δεύτερη κατηγορία. Αυτή περιλαμβάνει εκείνους που σε κάποιο σημείο της ζωής τους νόμισαν  ότι κάτι άλλαξε, ότι απέκτησαν ξαφνικά ένα κύρος  που τους προσέδιδε μεγαλύτερη αξία. Κορδώθηκαν, ψήλωσαν κάποιους πόντους, άρχισαν να κοιτούν τον κόσμο με άλλα μάτια. Στην αρχή εξεπλάγησαν και οι ίδιοι. Όπως ξαφνιάζεται κανείς από ένα πρωτόγνωρο σύμπτωμα νόσου, τα πρώτα ρύθρα περιόδου ή την πρώτη αυτόματη εκσπερμάτωση. Αλλά όσοι από αυτούς δεν σώθηκαν από την παρέμβαση μιας ψύχραιμης φωνής μέσα τους που τους συμμάζεψε από την υπεροπτική αυτή πλάνη, παραδόθηκαν στην πλάνη αυτή και άρχισαν να ξεχνούν την παιδική τους υπόσταση. Ένας από τους λόγους της αμνησίας αυτής είναι και το ότι ένοιωθαν διάφορα αρνητικά συναισθήματα για την παιδικότητα. Ήθελαν να τελειώνουν με τις ενοχές, τις γκάφες, τις ήττες, πράγματα που θεωρούσαν σαχλά, ανόητα παρεπόμενα της ανωριμότητας. Κάποιοι μάλιστα απ’ αυτούς που έζησαν τραυματικά γεγονότα κάθε λογής, φτώχεια, βία, καταφρόνια λόγω αδυναμιών, υπερπροστασία ή εγκατάλειψη, όσοι δεν μπόρεσαν να την ξεπεράσουν ψυχολογικά, απλά γύρισαν ένα κουμπί και κοίταξαν να γίνουν κάτι. Εν ολίγοις ορίμασαν πετώντας στα σκουπίδια την παιδικότητα. Έτσι τουλάχιστον νόμισαν. Γιατί οι συγκεκριμένοι αυτοί άνθρωποι που έκαναν ένα λάθος που τους κατέστρεψε και καταστρέφει αιώνες τώρα και την κοινωνία μας. Ενα απλό λάθος στο ρήμα.  Κοίταξαν να γίνουν κάτι, και όχι απλά να κάνουν κάτι. Ζήτησαν να εξασφαλίσουν μια θέση και όχι ικανότητες. Την απόκτηση ικανοτήτων την έβλεπαν σαν μια απλή τυπική διαδικασία. Δεν την θεώρησαν αρκετή. Οι δυσκολίες της ήδη άγρια ανταγωνιστικής καπιταλιστικής κοινωνίας τους έπεισαν ότι αυτό είναι το φυσικό, να καταλάβουν μια εξουσία και να την ασκούν με τον πιο επικερδή γι αυτούς τρόπο. Αυτή η εξουσία μπορεί να ήταν πορτιέρης ή υπουργός, το ίδιο ήταν. Ήταν κάτι. Έγιναν κάτι. Βγάζουν λεφτά. Αυτό αρκεί. Αυτοί λοιπόν οι επαγγελματίες – τί λάθος λέξη – αποτελούν την πλειοψηφία. Μ αυτούς γύρω μεγαλώνει κάθε παιδί. Και αυτοί είναι οι δάσκαλοί του. Είναι αυτοί που το ψυχαναγκάζουν να συλλέγει πτυχία, βεβαιώσεις παλιόχαρτα που κοστίζουν ακριβά και δεν χαρίζουν τίποτε. Τοποθετώντας το μονίμως μπροστά σε αλλεπάλληλους στόχους άχρηστων πτυχίων και διπλωμάτων, από τα οποία οι μόνοι που κερδίζουν είναι οι έμποροι της εκπαίδευσης είτε αυτοί είναι επιχειρηματίες, είτε το καθηγητικό κατεστημένο της δημόσιας παιδείας που πλέον κάνει μπίσνες με εταιρείες εκμεταλλευόμενο την ισόβια κάρεκλα που δολίως υπέκλεψε, τα ευνουχίζουν πνευματικά με μοναδικό σκοπό να τα καταστήσουν πιστούς δούλους μιας τυρρανίας με δημοκρατικό πρόσωπο. Έλα όμως που το παιδί και μάλιστα το Ελληνάκι είναι ζορικο! Μπορεί να μην ξέρει ακόμη ακριβώς γιατι είναι ζόρικο, αλλά ξέρει ότι κάτι δεν του αρέσει εδώ. Και μάλιστα δεν του αρέσει ο τρόπος με τον οποίο προσπαθούν να του το επιβάλουν.

Δεν ξέρω κανένα παιδί που να μην ψάχνει για δάσκαλο, για μέντορα, για κάποιον άνθρωπο που να αποτελεί ισχυρό φίλο που να του δείξει δρόμους, τρόπους, κόλπα, να παίξει μαζί του, να δημιουργήσει μαζί του. Τον ενήλικα με τον οποίον μία ώρα άν ξοδέψει, θα μπορέσει να θρέψει πνευματικά μέρες συναναστροφής με τους συνομιλήκους του και να γονιμοποιήσει το άγουρο ακόμη, αλλά παντοδύναμο και ομητικό ανθρώπινο πνεύμα του. Αντ’ αυτού οι νέοι σε όλες τις κοινωνίες με όλα τα πολιτικά συστήματα πέφτουν σε μία τυχαία οικογένεια, με ένα πατέρα που συχνά, μέτριος ο ίδιος, ανταγωνίζεται οποιονδήποτε πιο σπουδαίο απ αυτόν, και στο εκάστοτε καθεστωτικό σχολείο που του μαθαίνει τον τρόπο να τρυπώσει κάπου, να γίνει κάποιος. Η ανάγκη του νέου από ένστικτο είναι να ανταποκριθεί στην πρόκληση που θα τον καταστήσει το δημιουργικό όν άνθρωπος. Και πρότυπο αυτής της δημιουργίας είναι το ευφάνταστο παίγνιο του παιδιού. Να πλησιάσει την ποιοτική ευτυχία του αιώνος, του χρόνου, που “παις εστι παίζων, πεσσεύων”.  Αντ’ αυτού βλέπει ένα κόσμο που οι κανόνες του παιγνιδιού έχουν απο καιρό καταστρατηγηθεί. Παίζουμε με σημαδεμένα ζάρια. Και δεν πάιζουμε παραγωγικό, δημιουργικό,  αλλά εριστικό, ανταγωνιστικό, καταστροφικό και τελικά βλακώδες παιγνίδι που προσβάλλει την ανθρώπινη ύπαρξη. Επίσης όσο περνάει ο καιρός οι εξάρες γίνονται δυάρες, ο κλέφτης γίνεται αστυνόμος και το αλογάκι βασιλιάς.

Αυτή τη δεύτερη τυπολογία ανθρώπων, εκφυλισμένη από αιώνων παραλογισμούς, την αποδομητική παλαίωση και διαφθορά θεσμών και κυρίως τη δράση οργανωμένων σε κύκλους, φατρίες και οργανώσεις μετριοτήτων έως και μηδενικής διάνοιας ανθρώπων, που ταλαιπωρούν και υποβιβάζουν την μεγαλειώδη ανθρώπινη φύση σε ότι πιο ανελεύθερο και ποταπό υπάρχει, μισεί πάντοτε ο νέος. Και το μίσος απέναντι σ αυτό το  εκτρωματικό ανθρωπάριο τιμά τον νέο. Γιατί ο νέος άνθρωπος είναι πιο κοντά στην ανθρώπινη φύση από όλους μας. Μ’ αυτή και μόνο αυτή την προυπόθεση αποτελεί ελπίδα ο νέος. Μπροστά σ αυτή την αλήθεια, ο εκφυλισμένος άνθρωπος  για να διατηρήσει την εξουσία του τόσο απέναντι στους τελούντες υπό καταστολήν φυσιολογικούς ανθρώπους του πρώτου είδους, όσο και απέναντι στους νέους, διατηρεί τις δυνάμεις καταστολής, κάτω από το προκάλυμα του ψευδούς ρόλου της δημόσιας ασφάλειας.

Αυτό το ψευδεπίγραφο σύστημα που λέγεται αστυνομία είναι σπαρμένο στους δρόμους με μοναδικό σκοπό να προφυλλάσσει τους μισητούς από τον κόσμο εκφυλισμένους της εξουσίας. Ο αριθμός των προστατευομένων της αστυνομίας είναι μεγάλος, αφού η εξουσία εχει διαπλακεί με ευρύτερα στρώματα “επαγγελματιών” και συνδικαλιστών, κομματικών υποστελεχών και εγκληματιών του υποκόσμου. Σε καμμία παρίπτωση όμως δεν υπηρετεί τον πολίτη. Αυτό το πρόσωπο που λέγεται αστυνομικός στην Ελλάδα αλλά και στις περισσότερες χωρες του κόσμου, είναι ενάντιο στον πολίτη και όχι σύμμαχός του. Επιβάλλει άδικους νόμους, εκτελεί βλακώδεις διαταγές και εφαρμόζει το δίκαιο του ισχυροτέρου. Λίγοι λογικοί άνθρωποι αισθάνονται ασφαλείς από την παρουσία της αστυνομίας και μόνο για ψυχολογικούς λόγους. Όχι επειδή αντικειμενικά προστατεύονται.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι οι περισσότεροι νέοι, αισθανόμενοι την βία των δυνάμεων καταστολής και ιδαίτερα των οργανωμένων ομάδων κρούσεως εναντίον του ίδιου του κόσμου, τους επιτίθενται με τέτοια σφοδρότητα. Είναι λογικό αυτή την ενέργεια να την κάνουν λίγοι, οι πιο τολμηροί, οι τρελαμένοι. Δεν υπάρχει όμως νέος που να ξέρει περίπου τί γίνεται, και να μην νοιώθει ικανοποίηση για μια επίθεση εναντίον της αστυνομίας. Η Αστυνομία δεν είναι ο προστάτης των αδυνάτων, ο φρουρός της ευτυχίας μας, ένα στήριγμα που φέρει την ισχύ της ενώσεώς μας σε κοινωνία για να ακουμπήσει κανείς, ο άγγελος των αστέγων, η εγγύηση για τη σωματική μας ακεραιότητα, ο φορέας της πρωτοβάθμιας δικαιοσύνης και καταλαγής μεταξύ των ανθρώπων.  Είναι ο διαπλεκόμενος με τον υπόκοσμο ένοπλος υπερσπιστής της σαπίλας. Στα μάτια του νέου αυτό είναι έγκλημα βαρύ. Γιατί όπως είπαμε, ο νέος είναι πιο κοντά στην ανθρώπινη υπόσταση από ένα μέσο ενήλικα. Και αυτό που βλέπει δεν είναι μόνο απάνθρωπο, αλλά και αντιαισθητικό.

Αυτό που πολεμάει όμως κυρίως είναι το άδικο. Η φαινομενικά άδικη συμπεριφορά εκείνου που σπάει μια βιτρίνα είναι απάντηση σε μία γενικευμένη αδικία. Αδιαφορεί για τις κατηγορίες γιατί είναι αηδιασμένος με τους νοικοκυραίους. Είναι αηδιασμένος με τους ίδους του τους γονείς, τα παραδομένα στην άρρωστη αυτή κατάσταση αδέλφια του, τους πουλημένους για μια δουλίτσα 600 ευρώ φίλους του. Βλέπει όλα να γκρεμίζονται γύρω του, και δίκαια θεωρεί ότι άν δεν βάλει φωτιά, κανείς δεν θα ξυπνήσει ποτέ. Αλήθεια, ποιός θα μίλαγε για τον Αλέξη άν δεν είχε καεί το κέντρο της Αθήνας; Άν είχε γίνει απλά μια σιωπηλή πορεία, και μετά όλοι πηγαίναν στα φροντηστήριά τους, τα δημοσιογραφίδια της πλάκας που δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να υπηρετεί δουλικά ο καθένας το μεσο που του δίνει ψωμί, θα ασχολούντο ακόμη με το Βατοπαίδι. Μπορεί ίσως αυτός ο εμπρησμός να είναι ένας τελευταίος σπασμός ενός νέου που μέλλει σύντομα να παραδοθεί στο σύστημα, αλλά ας σκεφτούμε τί σημαντικός είναι αυτός ο σπασμός! Είναι αντίδραση στην αδικία την οποία σύντομα κι αυτός θα υπηρετήσει ως εκφυλισμένος. Κάτι σαν αποχαιρετισμός στην παιδικότητα και στην ανδρεία.

Από τον καιρό που ήμουν φοιτητής, πάντα υπήρχε ο χώρος των νέων 15-90 ετών που παρ’ όλες τις επιμέρους διαφωνίες τους αισθάνονται τη σαπίλα της κοινωνίας και αντιδρούν. Αυτοί πάντοτε αντιμετώπιζαν την χλεύη αλλά και το μένος των ανθρώπων της δεύτερης ομάδας, των εκφυλισμένων.  Και από τον καιρό εκείνο λυπάμαι που διαπιστώνω ότι η εκφυλλισμένη μερίδα των συμπολιτών μας έχει αυξηθεί δραματικά. Κυκλοφόρησε, βλέπεις, πολύ σάπιο χρήμα. Υπήρξα κι εγώ κατά καιρούς σχεδόν τέτοιου τύπου καθήκι. Δεν μου ταίριαζε όμως και δεν άγγιξα σάπιο χρήμα. Ήμουν τυχερός. Γιατί από την “αδυναμία” μου αυτή γλύτωσα από ένα από τα πιο αποτελεσματικά όπλα του συστήματος. Γλύτωσα τη συνενοχή που σε κρατάει ισόβια δέσμιο. Καί στην ισόβια αγωνιώδη προσπάθεια να μην καταβληθώ από αυτή την κατάρα, είχα συμμάχους μου τα κατά καιρούς εξεγειρόμενα παιδιά, που με έκαναν να ντρέπομαι και καμμιά φορά να ζηλεύω. Πολύ με πείραζε ο τρόπος που τα εκμεταλλευόταν τα κόματα, οι προβοκάτορες, ο τρόπος που τους συμπεριφέροντο οι δημοσιογράφοι, είτε κολακεύοντάς τα, είτε συκοφαντώντας τα με σκοπό πάντοτε να  εξελιχθούν στο χώρο της δουλίτσας τους. Χώρια τη ρουφιανιά. Τα συνθήματα άλλωστε δεν είναι τυχαία. Αλλά παρ’όλο που είχα αυτή τη γνώση από τον καιρό που ήμουν κι εγώ στο δρόμο, και ποιός ξέρει πόσοι μας εκμεταλλεύτηκαν κι εμάς χωρίς να το καταλαβαίνουμε, ξέρω καλά ότι οι περισσότεροι πιστεύουν αυτό που κάνουν, γιατί κι εγώ το πίστευα. Τόσο οι συντεταγμένοι νεολαίοι κομάτων, όσο και οι άτακτοι και ανένταχτοι σαν εμένα, τόσο οι υλιστές μαρξιστές – λενινιστές τροτσικιστές ή αναρχικοί, όσο οι διανοούμενοι, καλλιτέχνες, χριστιανοί, υπαρξιστές, και φρικιά κάθε ειδους που έχουν ένα και μόνο κοινό σαράκι που τους τρώει: Την αδικία και την απάθεια και τον εθισμό που έχει αποκτήσει σ’ αυτήν ο παραδομένος και εκφυλισμένος άνθρωπος.

Και εγένοντο Εξάρχεια. Ποια μεγάλη πόλη της Ευρώπης δεν έχει εξάρχεια; Τί είναι η περιοχή της Σορβόνης στο Παρίσι; Στο Βερολίνο το Kreuzberg και το SO 36; Τα λημέρια των Radicals που όλοι πηγαίνουν ακόμη και για μία βόλτα κα όσο η αστυνομία δεν είναι εκει, κανείς δεν τους πειράζει. Κάτι παράξενο συμβαίνει εκεί. Κάποιο άρωμα ελευθερίας. Συζητήσεις. Οι εκφυλισμένοι ξέρουν μόνο μια λέξη για τον κόσμο των Εξαρχείων. Αναρχικοί. Οι υπόλοιποι όμως ξέρουμε καλά ότι δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Για χρόνια μετά τη μεταπολίτευση κατά καιρούς μικρές ή μεγάλες εντάσεις. Όσο μεγάλωνε η παρουσία της αστυνομίας, τόσο η ένταση και η βία αυξανόταν. Η εξουσία δεν μπορεί να αντέξει ένα μέρος στα σπλάχνα της Αθηνας που να μην το ελέγχει. Μιλάει για εγκληματικότητα. Μα η εγκληματικότητα ανθεί περισσότερο εκεί που οι αστυνομικοί έχουν το ελεύθερο να πουλάνε προστασία. Εκεί στα Εξάρχεια αρχές Δεκέμβρη του 2007, ο Αλέξανδρος και οι φίλοι του, προκάλεσαν τους αστυνομικούς. Είναι σαφές ότι δεν είχαν και τα καλύτερα αισθήματα γι αυτούς τα παιδιά αυτά. Όσοι βγήκαν στα κανάλια και είπαν ότι είανι καλά παιδιά, εννοούσαν προφανώς ότι δεν μισούσαν τους μπάτσους. Αυτό σημαίνει κλά παιδιά γι αυτούς. Οι αστυνομικοί υποτίθεται ότι ήταν υποχρεωμένοι να υπομείνουν την πρόκληση και να εκτονώσουν την κατάσταση. Όχι μόνο δεν το έκαναν, αλλά ο ένας πυροβόλησε και σκότωσε τον ανήλικο. Άν μια τέτοια πρόκληση άξιζε την έξοδο του περιστρόφου από το θηκάρι, τί θα πρέπει να γίνει με το απρόκλητο και άνανδρο ξύλο που τρώνε στα αστυνομικά τμήματα οι προσαγόμενοι άστεγοι, μετανάστες, μικροπαράνομοι, κλέφτες, ακόμη και απλοί πολίτες που έμπλεξαν; Τί πρέπει να γίνει με τόσους φόνους μεταναστών που τελούν αστυνομικοί κατά καιρούς, ποιά πρέπει να είναι η αντίδραση της κοινωνίας στην κακοποίηση διαδηλωτών, στην προκλητική επιλογή της πολιτείας να διαθέτει χιλιάδες αστυνομικούς για την προστασία του κάθε λακέ της εξουσίας, του κάθε βαθύπλουτου κλέφτη που τα έχει καλά με το κράτος; Πώς θα πρέπει να συμπεριφερθεί ο πολίτης στους αξιωματικούς της αστυνομίας που σπουδάζουν τα παιδιά τους και αγοράζουν τις κίτς βίλες τους με τα χρήματα που εισπράτουν μαφιόζικα από την προστασία των νυκτερινών και όχι μόνο κέντρων; Και με τί τρόπο μπορεί κανείς να αμυνθεί στο αλήτικο ύφος των αστυνομικών όταν κάποιος μπαίνει στο τμήμα για κάποια υπόθεσή του; Τί θα έπρεπε να κάνω  όταν πρίν από 11 χρόνια παρα λίγο να κλαίγατε πολλά θύματα εξ αιτίας τή ηλίθιας και άσχετης συμπεριφοράς της αστυνομίας σε βομβιστική επίθεση, όταν μέλη της αντιτρομοκρατικής ούτε λίγο ούτε πολύ μας παρακάλεσαν να μην κάνουμε θέμα και τους δυσφημίσουμε; Όταν κατά τη σύλληψη των φερομένων ως αρχηγών της 17Ν έβλεπα τους ίδιους αυτούς ανθρώπους να το παίζουν ράμπο με τις κουκούλες τους, γέλασα πολύ. Ποιός και για ποιό λόγο τους έδωσε το δικαίωμα να αλλάξουν στολές, να κυκλοφορούν στην Αθήνα και στην επαρχία με στολές κομάντος και κουκούλες και να έχουν εξουσία να εξευτελίζουν όποιον θέλουν στους ελέγχους και στα μπλόκα; Τί ψάχνουν, και τί βρήκαν όλα αυτά τα χρόνια της παντοδυναμίας τους; Τίποτε. Ποιός τους δίνει το δικαίωμα να κυκλοφορούν τα περιπολικά τους με αδικαιολόγητα αναμένους φάρους, μόνο και μόνο για να δημιουργούν ένταση και κλίμα τρομοκρατίας; Ποιός προμήθευσε τα περιπολικά αλλά και τους γερανούς τους, και τις κλούβες τους με την απαράδεκτη βραχνή κόρνα των τόσων dB, αλλά και με μεγάφωνα από τα οποία αγενέστατα και φασιστικά εκτοξεύουν διαταγές αλλά και απειλές προς τον πολίτη; Ποιός αποθράσυνε τους ζητάδες να οδηγούν χωρίς κανένα λόγο προκλητικά επικίνδυνα ανάμεσα στα αυτοκίνητα, και να μιλάνε με επιτημητικό έως υβριστικό τρόπο σε οποιονδήποτε άθελά του προφανώς δεν τους διευκολύνει; Σε πολλά άλλα σημεία η αστυνομία παρανομεί και κανει κατάχρηση εξουσίας, τόσο επειδή έχει αυτές τις εντολές από την ηγεσία της, όσο και γιατί το πνευματικό αλλά και ηθικό επίπεδο των αστυνομικών είναι παγκοσμίως εξ ορισμού χαμηλό.

Πρίν από τη δολοφονία του Αλέξανδρου, ο κόσμος ζεί μία άνευ προηγουμένου καταιγίδα ειδήσεων για οικονομικά σκάνδαλα που φέρνουν κατάρρευση και πτώχευση εταιρειών, τραπεζών, κρατών. Μιλούν για οικονομική κρίση και επερχόμενη ανεργία. Ο φιλελευθερισμός αυτοκαταργείται, με τις  εταιρείες να επαιτούν τη βοήθεια των κρατών. Ο καπιταλισμός έτσι δεν ζει μια απλή κρίση, ουσιαστικά χάνει κάθε αξιοπιστία σαν σύστημα. Άν ο υπαρκτός σοσιαλισμός κατηγορήθηκε και υπονομεύτηκε για δεκαετίες για να καταρρεύσει, ο καπιταλιστικός φιλελευθερισμός, μέσα στην μονοκρατορία του σαπίζει από μέσα, αποδεικνύει μόνος του ότι κανένα στέλεχός του δεν μπορεί να είναι δίκαιο και τίμιο, απλούστατα διότι οι τίμιοι άνθρωποι δεν τα κάνουν αυτά τα πράγματα! Όλος αυτός ο οχετός της ατιμίας, ήρθε και προστέθηκε στον παγκόσμιο τυφώνα απομυθοποίησης που ήρθε από τα χιλιάδες σκάνδαλα με πανανθρώπινη εμβέλεια. Σεξουαλικά σκάνδαλα στην Καθολική Εκκλησία. Οικονομικά σκάνδαλα και διαπλοκή με την Δικαιοσύνη στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Παγκόσμας εμβέλειας σκάνδαλα τύπου Siemens. Εμπλοκή δυτικών κυβερνήσεων σε γενοκτονίες στην Αφρική, Μία παγκόσμια υποψία συνομωσιών που αποκτούν συν τω χρόνω όλο και μεγαλύτερη βάση. Το κολαστήριο του Guantanamo. Οι αντιδράσεις στις υποψίες αυτές των πολιτών με σχεδόν απροκάλυπτο κουκούλωμα, δίνουν διπλή πληροφορία στους πολίτες: Πρώτον ότι η συνομωσια είναι υπαρκτή και προτιμούν οι αρμόδιοι να εκτεθούν οι ίδιοι παρά να αποκαλύψουν την αλήθεια. Δεύτερον όσο περνά ο καιρός, θέλουν όλο και περισσότερο να μας εθίζουν σε ένα όλο και πιο αυταρχικό σύστημα.

 

Αυτό που έγινε στην Ελλάδα το Δεκέμβρη του 2008 ήταν μια έκρηξη που, όσο κι άν προσπάθησαν τα κόματα να το καπελώσουν, δεν καπελώθηκε. Και η αιτία που μέχρι στιγμής δεν καπελώθηκε έιναι η ίδια η αδυναμία του κινήματος: η σχεδόν πλήρης έλλειψη ουσιαστικού πολιτικού λόγου. Το μειονέκτημα έγινε ασπίδα προστασίας. Καί τί παράξενο! Όλες οι επαναστατημένες συνειδήσεις παγκοσμίως, έστειλαν όχι μόνο την συμπαράστασή τους, αλλά απέδωσαν και τιμές. Έξέφρασαν το σεβασμό τους στους εξεγερμένους Έλληνες. Ο αείμνηστος Αλέξης, έχει γίνει ήρωας πολλών νέων σε όλο τον κόσμο. Και ενώ όλοι οι εκφυλισμένοι ενήλικες της Ελλάδας κλαίνε πάνω σε  μερικές δεκάδες σπασμένα μαγαζιά, και προσπαθούν να ανοίξουν τα καταστήματα την τελευταία Κυριακή του χρόνου, για μια χούφα Ευρώ, αυτή η εξέγερση που προηγήθηκε, φαίνεται ότι γράφει ιστορία. Στή Γαλλία αποσύρεται το εκπαιδευτικό μεταρρυθμιστικό νομοσχέδιο με τις πρώτες κιόλας διαδηλώσεις. Ο Σαρκοζί φοβάται μετάδοση της εξέργεσης. Σε όλες τις χώρες του κόσμου, ακόμη και στην Τουρκία οι νέοι εμπνέονται από τον Ελληνικό Δεκέμβρη. Οι εκφυλισμένοι πολιτκοί, δημοσιογράφοι και κάποιοι διαννοούμενοι, αδύναμοι να εξηγήσουν αυτά που γίνονται ψελλίζουν κοινοτοπίες, οπως κάνουν πάντα. Γίναμε διεθνώς ρεζίλι. Θα πληγεί ο τουρισμός. Λίγοι έκαναν εύστοχες αναλύσεις και απέφυγαν τις παγίδες που πολλοί εκλεκτοί διανοούμενοι επεσαν. Χριστούγεννιάτικα, οι Ισραηλινοί άρχισαν να σκοτώνουν εκατοντάδες Παλαιστίνιους. Δεν κάνουν επιχείρηση στατιωτική, διαπράττουν γενοκτονία. Ή μάλλον συνεχίζουν τη γενοκτονία που διαπράττουν δεκαετίες τώρα, χωρίς κανείς να τους σταματάει. Μωρά παιδιά σκοτώνονται. Βρέφη, νήπια, μαθητές, γυναίκες, νεαροί μαχητές. Μάρτυρες. Λογικά τώρα που τελειώνουν και οι γιορτές, θα πρέπει το παγκοσμίου πλέον κύρους Ελληνικό κίνημα των νέων να αντεπιτεθεί και να διαμαρτυρηθεί για τη σφαγή.

Το γεγονός της 5ης Ιανουαρίου στα Εξάρχεια, όπου άγνωστοι έβαλαν με καλάσνικοφ και πέταξαν χειροβομβίδα με σκοπό να σκοτώσουν άνδρες των ΜΑΤ, με αποτέλεσμα να τραυματισθεί σοβαρά ο αστυνομικός Αδαμάντιος Μαντζούνης, προκάλεσε ένα προγκρόμ συλλήψεων στα Εξάρχεια. Αυτό το γεγονός που αποδίδεται στην οργάνωση “Επαναστατικός Αγώνας” η οποία τείνει τα τελευταία χρόνια να γίνει μια νέα 17Ν. Πολλοί βιάζονται να αποδείξουν με όλα τα μέσα την νομιμοφροσύνη και την ανθρωπιά τους, προπαθώντας να εξομοιώσουν την δολοφονία του Αλέξη με την απόπειρα δολοφονίας των αστυνομικών και τον τραυματισμό του Διαμαντή. Νομίζω ότι οι ανθρώπινες ζωές είναι ίσες ως προς την αξία τους, αλλά τα γεγονότα δεν είναι όμοια.

Ο Αλέξης ήταν πολίτης και μάλιστα ανήλικος. Εκτελέστηκε από αυτόν που πληρωνόταν για να τον προστατεύει, με μια σφαίρα στην καρδιά με το όπλο που του είχε εμπιστευθεί η κοινωνία. Το ότι ο εκτελεστής έπαιρνε μικρό μισθό, δεν μας ενδιαφέρει. Δεν νομίζω ότι θα είχε διαφορετική συμπεριφορά αν πληρωνόταν καλύτερα. Το ότι έχει παιδιά, δεν νομίζω ότι τον δικαιολογεί, ίσα-ίσα επιβαρύνει τη θέση του. Η όλη του συμπεριφορά είναι τυπική συμπεριφορά αστυνομικού που είναι προιόν της ενθάρρυνσης προς κατάχρηση εξουσίας που προκαλεί η ατιμωρησία. Είναι τυπική συμπεριφορά ενήλικα του δευτέρου τύπου, εκφυλισμένου δηλαδή, που αισθάνεται μόνο τη δύναμη της εξουσίας που του δίνεται και όχι την ευθύνη. Είναι ο κουκουλοφόρος που θα σταματήσει ένα απλό άνθρωπο και θα τον ξαπλώσει στο καπό ανοίγοντάς του τα πόδια για να τον εξευτελίσει, αλλά την ίδια στιγμή άν περάσει ένας “μεγάλος”, θα κάτσει κλαρίνο και θα χαιρετήσει χαμογελώντας σαν ηλίθιος. Βγήκαν πολλοί να μας κλαφτούν για να τον λυπηθούμε. Εγώ τον λυπάμαι ούτως ή άλλως. Όχι γι αυτό που έκανε και “έμπλεξε”, αλλά γι αυτό που είναι. Τον λυπάμαι γι αυτό που ο ίδιος καμαρώνει ότι είναι. Αυτό που ακούγεται από τους απολογητές της διεφθαρμένης ΕΛΑΣ, ότι αυτού του είδους οι αστυνομικοί αποτελούν μειοψηφία, θα ήθελα να το πιστέψω, αλλά δυστυχώς είναι ψέμα. Η Ελληνική Αστυνομία, επίσημα έχει την πολιτική που της επιβάλλει το γεγονός ότι έχει σαν αποκλειστικό σκοπό την φύλαξη των παρηκμασμένων αρχών του συστήματος που μας ταλαιπωρεί όλους, και βασανίζει τους αδύναμους. Ο βασανιστής του Α.Τ. Ομονίας Νικόλαος Τσίντζας, αθωώθηκε παρ όλο το βίντεο που υπάρχει ακόμη στο Υoutube και τον δείχνει επί 5:30 λεπτά να βασανίζει και να εξευτελίζει δύο κλεφτρόνια αλλοδαπούς. Και μάλιστα εν γνώσει του και για δική τους χρήση όπως ομολογούν οι συνένοχοί του αστυνομικοί, καταγράφοει με κινητό τη σκηνή. Αυτό δεν είναι μόνο σαδισμός. Δεν αποδυκνύει τη αίσθηση της ατιμωρησίας που δίνει την ελευθερία σε τέτοια υποκείμενα να δείχνουν με θράσος την απεχθή τους μορφή. Αποκαλύπτει μια συνεχή πρακτική της Αστυνομίας η οποία κτίζει σιγά σιγά ένα διεθνή ανθελληνισμό και μάλιστα στις χώρες του τρίτου κόσμου. Εκεί που οι Έλληνες τιμώνται με την εκτίμηση και τον σεβασμό των λαών αυτών, καθημερινά η Ελληνική Αστυνομία στέλνει μηνύματα μίσους και απαξίας. Απομυθοποιείται η Ελλάδα από πιθηκίζοντα φασιστοειδή τύπου Τσίνζα, σε όλες τις φιλικές χώρες και λαούς πολίτες των οποίων βρίσκονται στην Ελλάδα και υφίστανται την ταπεινωτική συμπεριφορά των κομπλεξικών αυτών ράμπο. Το τραγικό είναι ότι τέτοιου τυπου αλήτες έχει μαζέψει πολλούς η ΕΛΑΣ. Αυτό το έγκλημα ειναι ακόμη σοβαρότερο από το σαδισμό. Είναι έγκλημα κατα του πολιτισμού μας και ρουφιανιά εναντίον των φίλων μας. Η δολοφονική επίθεση εναντίον του Διαμαντή και των συναδέλφων του είναι μία θλιβερή ιστορία που έχει όμως και την αρχή της σ΄αυτό που αντιπροσωπεύουν οι άνθρωποι αυτοί. Η ζωή του Αλέξη είναι ισότιμη με τη ζωή του Διαμαντή, τη ζωή του βασανιστή Νίκου, του ισραηλινού στρατιώτη, του βρέφους που σκοτώνει ο ισραηλινός πιλότος, του μαχητή της Χαμάς και της Χεσμπολάχ, της ηλικιωμένης πόρνης στο μεταξουργείο που έσφαξε ο πελάτης, του Κούρδου που ζήτησε πολιτικό άσυλο και βρέθηκε νεκρός στο ρέμα, του αμερικανού κατακτητή από το Colorado Springs που σκοτώθηκε στο Ιράκ αφού πρώτα σκότωσε πενήντα ανθρώπους, της γηραιάς ισραηλινής κυρίας μίας από τα ελάχιστα Ισραηλινά θύματα των ρουκετών των παλαιστινίων, του Σαντάμ Χουσείν, του Τζακ του αντεροβγάλτη και του JFK. Αλλά δεν νομίζω ότι χρειάζονται πολλά επιχειρήματα για να πειστούμε ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν παρουσιάζουν καμμία ομοιότητα. Συνεπώς ο χαμός τους δεν μας επηρρεάζει με τον ίδιο τρόπο. Δεν γίνεται λοιπόν αυτό που επιχειρούν αυτές τις μέρες να συγκρίνουν τα ασύγκριτα. Κανείς δεν θα χαρεί να χάσει τη μάχη με το θάνατο ο Διαμαντής. Αλλά η φονική επίθεση εναντίον ενόπλων αστυνομικών θα μπορούσε να είναι στην πιο φυσιολογική περίπτωση, επίθεση από ανθρώπους του υποκόσμου, οπότε θα ήταν πάνω στην υπηρεσία και στο καθήκον. Θα μπορούσε επίσης να είναι ξεκαθάρισμα λογαριασμών με υποκοσμικούς, που κάποιοι διεφθαρμένοι αστυνομικοί συνεργάζονται, οπότε οποιος και να πέθαινε κανέναν δεν θα ενδιέφερε. Μπορεί να είναι μια εκτέλεση τύπου 17Ν όπου οι τρομοκράτες εννοούν αυτά που κάνουν και λένε στις προκυρήξεις τους, οπότε συμφωνεί κανείς ή διαφωνεί παίρνοντας την πολιτική ευθύνη της γνώμης του (υποτίθεται ότι ζούμε σε κοινωνία που η γνώμη κρίνεται αλλα δεν ποινικοποιείται). Τέλος θα μπορούσε να είναι προβοκάτσια του ίδιου του συστήματος, οπότε τον αστυνομικό τον σκοτώνουν οι δικοί του, ή πράκτορες ξένων δυνάμεων. Σε καμμία περίπτωση πάντως δεν είναι εκτέλεση ανηλίκου από αυτόν που πληρωνόταν για να τον προστατεύει, με μια σφαίρα στην καρδιά. Και όμως, βλέπουμε αυτούς που προσπάθησαν να ρίξουν στα μαλακά τον δολοφόνο του Αλέξη Επαμεινώνδα Κορκονέα, συμπαριστάμενοι, όπως είναι φυσικό στο συνάδελφό τους Διαμαντή, να προσπαθούν να ανακτήσουν τη χαμένη τους αξιοπρέπεια, δηλώνοντας ότι διώκονται και στοχοποιούνται αυτοί, κανοντας μία αντεπίθεση γοήτρου και κάποιοι από αυτούς μάλιστα ξεθαρρεύουν και απειλούν.

Τυπική υποκρισία του δυνατού που υπηρετεί τη αδικία, που δεν δέχεται ότι έχει κανει κατάχρηση ταλαιπωρώντας τους ανθρώπους γύρω του με συνεχείς εγκληματικές πράξεις, και κλαίγεται σε πρώτη ευκαιρία που θα έχει καποιο θύμα ή ζημιά, ή θα υποστεί την παραμικρή επίθεση. Τί μας θυμίζει αυτό; Μα έναν άλλο Αστυφύλακα, κράτος αυτή τη φορά. Το Ισραήλ και την γηραιά του κυρία έποικο των κατεχομένων, που αισθάνεται ανασφαλής όταν παίρνει το λεωφορείο μήν την λερώσει με τα αίματα του κανένας βομβιστής αυτοκτονίας, του οποίου προηγουμένως του έχει πάρει την πατρίδα, του σκοτώνει συνέχεια τα παιδιά, τους πατεράδες, τους ηγέτες, του βεβηλώνει όλη την ύπαρξη, τον κοροιδεύει κι αυτόν μαζί με όλο τον κόσμο. Άν πεθάνει αυτή η κυρία, θα εξαπολυθούν οι άγγελοι της αποκάλυψης και θα εφαρμόσουν τον ναζιστικό νομο, πενήντα εκτελέσεις για ένα γερμανό στρατιώτη. Εκατό νεκροί παλαιστίνιοι για ένα νεκρό του περιούσιου λαού. Και θα γίνει σφαγή νηπίων, καταστροφή σπιτιών, διασπορά απεμπλουτισμένου ουρανίου, σακάτεμα χιλιάδων αράβων και μή.

 

Αυτή την αδικία δεν την αντέχουν οι νέοι. Άν κάποιοι την έχουν συνηθίσει, τότε ας χωθούν στα βρώμικα λαγούμια της ζουγκλας που έχουν κατασκευάσει, τις φυλακές που οι ίδιοι αντιλαμβάνονται σαν χρυσά κλουβιά, και ας πιστέψουν τους διανοούμενους μας να κατακεραυνώνουν την βεβήλωση τάχα της Ακρόπολης από κάποια δίκαια συνθήματα. Μα τα μνημεία ανήκουν στα ανήσυχα πνεύματα, που δεν επαναπαύονται και μπορούν να τα ξαναζωντανέψουν, να προικίσουν κι άλλο την ιστορία τους και να τα διατηρήσουν ζωντανα κι αθάνατα στους αιώνες. Όχι στους μουχλιασμένους και εκφυλισμένους γραφειοκράτες που τα υπερπροστατεύουν με σκοπό να αγκυλώσουν την πανανθρώπινη και αιώνια ζωή τους. Αυτοί είναι μόνο για τα μουσεία. Ας πάνε λοιπόν να πιούν το τσαγάκι τους στο καφέ του εκτρωματικού θηριώδους μουσείου που κατασκεύασαν απέναντι από το μεγάλο αυτό μνημείο, και ας παρακολουθήσουν τα παιδιά τους μέσα στό μνημείο να το ζωντανεύουν και να ερευνούν, χωρίς αυτούς, το μέλλον. Και η απουσία τους αυτή θα είναι δική τους ευθύνη. Αυτοί οι ίδιοι έχουν τοποθετήσει τους εαυτούς τους στις κερκίδες των θεατών και όχι στο θέατρο των γεγονότων. Η, άλλοι πάλι, τα σκοτεινά παρασκήνια της δολοπλοκίας και της αδικίας και όχι στο φωτεινό προσκήνιο, όπου υπάρχει και η αληθινή ζωή,  η ανθρώπινη και ειλικρινής αναζήτηση και το ρίσκο της. 

Κωστής Μπασογιάννης

2008

 

Συνέντευξη του Κωστή Μπασογιάννη το “Πρώτο Πλάνο”

 

Συνέντευξη του Κωστή Μπασογιάννη στην εφημερίδα του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης «Πρώτο Πλάνο» και στο Βαγγέλη Ρητά, με αφορμή τη συμμετοχή της ταινίας του «UNITAS” στο τμήμα Digital Wave του φεστιβάλ.

Βαγγέλης Ρητάς: Στην ταινία σας τα εκφραστικά μέσα εναλλάσσονται. Τι θέλατε να πετύχετε με αυτή την επιλογή σας;

Κωστής Μπασογιάννης: Το τεράστιο οπλοστάσιο εκφραστικών μέσων που διαθέτει από τη φύση του ο κινηματογράφος πάντοτε με γοήτευε. Η απλή ιστορία της συγκεκριμένης ταινίας κυριολεκτικά κραύγαζε και μου διαπερνούσε το νου το αίτημα της να μη τσιγκουνευτώ και να της  χαρίσω  μία μορφική αρματωσιά όσο το δυνατόν πιο πλούσια, στα πλαίσια βέβαια των δυνατοτήτων της παραγωγής. Έτσι δεν δίστασα να παραθέσω ατμοσφαιρικές και ανορθόδοξες μοντάζ σεκάνς δίπλα σε τυπικούς διαλόγους, που καταλήγουν σε άγριες ρεαλιστικές σκηνές κρίσεων και σε τυπικά στημένες νατουραλιστές σκηνές με χαρακτήρα εστέτ.  Με τον τρόπο αυτό η κάθε σκηνή αποκτά μια αυτονομία, μια και δεν είναι μοναδικός στόχος της ύπαρξής της η υπηρέτηση της πλοκής της ιστορίας, αλλά και η δημιουργία ενός γοητευτικού θεάματος. Μόνο που στην UNITAS η γοητεία δεν επιδίωξα να είναι ούτε γκλαμουριά ούτε  στείρα επίδειξη τεχνικής. Προσπάθησα απλά να χτίσω μια ατμόσφαιρα γοητείας του κακού, όπου μέσα της θα μπορούσαν να λειτουργήσουν και κάποιοι συμβολισμοί. Αυτό δεν μπορεί να γίνει αν δεν σπάσει κάπως αυτό που λέμε «συνέπεια»

Βαγγέλης Ρητάς: Κατά πόσο το αποτέλεσμα της ταινίας αποδίδεται στους ηθοποιούς σας και πως δουλέψατε με αυτούς;

Κωστής Μπασογιάννης: Η ταινία υποστηρίχτηκε πολύ από τους ηθοποιούς.  Δουλέψαμε πολύ στις πρόβες την ρεαλιστική πειστικότητα των χαρακτήρων και των διαλόγων, κάτι που πίστεψα σχεδόν φανατικά ότι θα έδενε αρκετά καλά και αντιστικτικά με τον εξπρεσιονισμό κάποιων άλλων σκηνών και με τους διαφόρους συμβολισμούς που επιδίωξα. Ο Σπύρος Ανδρέας Παπαδάτος και η Κατερίνα Σαβράνη δούλεψαν μαζί μου με πάθος κάθε σκηνή. Ο Παπαδάτος δίδαξε την Σαβράνη τον τρόπο να μετατραπεί σε Λατινοαμερικάνα. Με την επιμονή και το πείσμα της πιστεύω ότι η Κατερίνα τα κατάφερε. Πολλά σημεία έγιναν εφικτά χάρη στον αυτοσχεδιασμό.  Στο σημείο αυτό οδηγοί μου είναι οι Κασσαβετικοί τρόποι καθοδήγησης, που χαρακτηρίζονται από μία ελαστικότητα και ελευθερία στην ερμηνεία. Εξελίσσαμε συνέχεια τους διαλόγους για να πετύχουμε την μεγαλύτερη δυνατή ευστοχία.  Η παρουσία τέλος της εκφραστικότητας της Αθηνάς Παππά στο ρόλο της τραγουδίστριας  δείχνει  πόσο καταλυτικά μπορεί να λειτουργήσει στο σινεμά ο καλός ηθοποιός λέγοντας απλά ένα τραγούδι.

Βαγγέλης Ρητάς: Έχετε δουλέψει και στο θέατρο ενώ αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία σας. Πόσο διαφορετική υπήρξε η δημιουργία της για σας;

Κωστής Μπασογιάννης: Ελάχιστες και περισσότερο διαδικαστικές διαφορές. Όσο και αν πολλοί επιμένουν ακόμη να διαχωρίζουν αυστηρά τις τέχνες του Θεάτρου και του Κινηματογράφου, πιστεύω ότι εκατό χρόνια κινηματογράφου έχουν επηρεάσει καταλυτικά τον τρόπο που ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τον κόσμο. Τόσο πολύ, που  όλες οι δραστηριότητες της ζωής μας, οι εντυπώσεις,  η εμπειρία, η γνώση, ακόμη και η βαθύτερη μέθεξη των όντων περνάει σε μας πλέον μέσα από ένα «μετακινηματογραφικό βλέμμα».  Έτσι και το Θέατρο δεν είναι πια εκείνο που ήταν πριν εκατό χρόνια. Στην παράσταση  που ανεβάσαμε τον Μάιο, χρησιμοποίησα βίντεο, κινηματογράφο ζωντανή μετάδοση και θέατρο, σχεδόν ισότιμα. Η δημιουργία είναι πάντα η ίδια, αλλάζουν μόνο λεπτομέρειες. Και για όσους επιμένουμε να πειραματιζόμαστε και να κάνουμε έρευνα, μέχρι να πούμε το «Εύρηκα», μέσα στο εργαστήριό μας γίνονται σημεία και τέρατα. Αναμιγνύουμε πράγματα με τρόπους που κάποιοι θα το θεωρούσαν ιεροσυλία. Έχεις κάποια όπλα και τα χρησιμοποιείς με τον τολμηρότερο δυνατό τρόπο, με αποκλειστικό σκοπό να λειτουργήσουν μαγικά στον αποδέκτη θεατή και όχι απλώς να κατασκευάσεις κάτι αλλόκοτο. Αυτή θεωρώ ως βάση της δημιουργίας και ισχύει σε όλες τις τέχνες.

Βαγγέλης Ρητάς: Τι σημαίνει για σας η δημιουργία μιας ταινίας; Το γεγονός ότι με τη χρήση της νέας τεχνολογίας η κατασκευή της είναι πιο εύκολη υπάρχει περίπτωση να υπονομεύει το τελικό αποτέλεσμα ή το αντίθετο;

Κωστής Μπασογιάννης: Δεν νομίζω ότι η δημιουργία μιας ταινίας είναι πιο εύκολη σήμερα. Απλά κάποια μέρη της διαδικασίας  της παραγωγής  είναι πιο εφικτά σε σχέση με το παρελθόν. Κι αυτό γίνεται γιατί δεν απαιτούνται πια οι χρονοβόρες και πανάκριβες διαδικασίες που  κυριολεκτικά εξουθένωναν τον δημιουργό οικονομικά και κυρίως τον περιόριζαν καλλιτεχνικά. Παρ’ όλο ότι είμαι λάτρης της αισθητικής του celluloid, όχι μόνο στο αποτέλεσμα αλλά και σε όλα τα στάδια παραγωγής,  πιστεύω η ψηφιακή εξέλιξη όχι μόνο δεν υπονομεύει το αποτέλεσμα, αλλ’ αντιθέτως δίνει πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες σε όλους τους ενασχολούμενους με το σινεμά. Αυτό που ευτυχώς υπονομεύεται από αυτή την εξέλιξη, είναι ένας εξωπλασματικός τεχνικός ακαδημαϊσμός που έχει ήδη σχεδόν εκπνεύσει, και κάνει τους τελευταίους του άτεχνους σπασμούς  στις μέρες μας, επιβάλλοντας ακόμη τεχνικούς σεναριακούς και σκηνοθετικούς νόμους και συνταγές. Όσοι θα υποκύψουν στο φόβο μιας τέτοιας αναχρονιστικής κριτικής, κατασκευάζουν άψυχα πράγματα, που ποντάρουν μόνο στο να βρουν αποδοχή από το ταλαιπωρημένο κοινό της εποχής μας με κοινοτοπίες και μπόλικη πολιτική ορθότητα.