Πού είναι η δημόσια συζήτηση;

Εισήγηση για διάλογο σε διάφορα blogs στο internet

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εξέγερση του Δεκέμβρη και οτιδήποτε γίνεται αυτή την εποχή στην Ελλάδα, προκαλεί οχι μόνο το ενδιαφέρον, αλλά και γονιμοποιεί τη σκέψη προοδευτικών και αντιδραστικών δυνάμεων σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Αναλυτές όπως ο Richard Thieme, που προσωπικά δεν συμφωνώ και σε πολλά μαζί του, λέει μεταξύ άλλων θέτοντας το θέμα της σχετικής μακαριότητας του Αμερικανικού λαού σχετικά με τα τεκταινόμενα στην παγκόσμια οικονομία:

…”The astonishing thing about this country, at the present moment, is that our rage took the form of lowering the approval rating of our leaders and voting them out of office in the belief, apparently, that we might rebuild trust. Is that good will, a belief in democracy and its processes that distinguishes Americans for the moment from rioting Greeks in the streets of Athens ? Or are we simply stunned for the moment, trying to understand the enormity of what just happened”?…

Είναι πολύ βαρετή δουλειά να τα μαζεύει κανείς όλα αυτά μαζί και να τα διανέμει στους έλληνες για να καταλάβουν ότι αυτό που έγινε το Δεκέμβρη, αποτελεί πλέον ιστορικό γεγονός μεγάλης εμβέλειας, παρ όλη την απλοική, άναρθρη σχεδόν άλογη υπόστασή του, ήρθε σε μία στιγμή που πολλοί αλλοι λαοί δεν είχαν το μομέντουμ να στήσουν μια τέτοια σκηνή εξέγερσης. 

Η συγκυρία είναι τέτοια σε παγκόσμιο επίπεδο, που καμμία πλευρά δεν μπορεί να έχει την πολυτέλεια να μή ΣΚΕΠΤΕΤΑΙ, ΑΝΑΛΥΕΙ, ΝΑ ΜΗ ΜΠΕΙ ΣΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ, ΔΙΑΛΟΓΟΥ, ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗΣ, ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΝ με σκοπό την τελική επικράτηση κάποιας ή κάποιων νέων τολμηρών απόψεων που θα δώσουν μια ΠΡΟΤΑΣΗ που όλοι ποθούμε να γεννήσει ο νους του ανθρωπου και να προχωρήσει τα πράγματα. Η τόλμη αυτή δεν μπορεί παρά να λάβει χαρακτήρα αμφισβήτησης των πάντων, ακόμη και των ίδιων των αγκυλώσεων αυτού που μέχρι τώρα ονομάζουμε και βιώνουμε σαν ΠΡΟΟΔΟ!

Θέματα τρομακτικά ανακύπτουν. Όχι μόνο της καταστροφής της γής, αλλά και πολύ πιο βραχυπρόθεσμα σχέδια μερικών, όπως πχ της αντιμετώπισης των φαινομένων υπερπληθισμου, με νέου τύπου “τελικές λύσεις”, πάνω στίς οποίες πιστεύω ακράδαντα ότι παρακολουθήσαμε ένα πείραμα in vivo στη Γάζα. Τα νούμερα των θυμάτων μπορεί να αλλάξουν και να τα δούμε να πολλαπλασιάζονται.

Ο πόλεμος που ασκείται εναντίον κάθε κυβέρνησης που διανοείται έστω να ασκήσει κάποια κοινωνική πολιτική είναι επικοινωνιακός και πιάνει δυστυχώς στους πολίτες των προηγμένων κρατών, αφού έχουμε εθισθεί πλέον στην “οσμή των πτωμάτων”

Είναι τεράστια η ανάγκη ύπαρξης σοβαρής συζήτησης για την επόμενη πρόταση. Φοβάμαι ότι όλοι γενικολογούμε και γκρινιάζουμε για κάθε ένα επιμέρους ζήτημα γιατί ενώ υποψιαζόμαστε – κάποιοι από μάς ίσως και να γνωρίζουμε καλά – ότι τα περιθώρια στενεύουν, δεν έχουμε το θάρρος να προτείνουμε οτιδήποτε θα μπορούσε να είναι σκληρό, επώδυνο για την κακομαθημένη εξήντα χρόνια τώρα ψευτοειρηνική και ψευτοδημοκρατική μας βιωτή, που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ανελεύθερο, αντιδημοκρατικό ή και μη ειρηνικό. 

Όταν δεν μπορεί ένα ολόκληρο αριστερό κίνημα να χτυπήσει αλύπητα τον πιο σκληρό και απατηλό καπιταλισμό που υπήρξε ποτε στην Ιστορία,τώρα που βρίσκεται στην βαθειά του οικονομική πολιτική και ΥΠΑΡΚΤΙΚΗ κρίση, να τον τσακίσει κυριώς με αυτό που απο τότε που γεννηθήκαμε βιώσαμε σαν πλεονέκτημα των αριστερών και ελευθεροφρόνων ανθρώπων (μια και τον όρο φιλελεύθερος τον έχουν καπαρώσει αιώνες τώρα οι καπιταλιστές), τη σκέψη δηλαδή και την διανόηση, πού μπορεί κανείς να ελπίσει; Και όταν θρασύτατα οι ευκαιριακοί επιχειρηματίες και βιομήχανοι και οι πολιτικοί εκμηδενίζουν οποιονδήποτε τολμήσει να εκφράσει δημόσια τη γνώμη ότι όλα τα επιχειρήματα της αγοράς της ζούγκλας κατάρρευσαν με την ζητιανιά των εταιρείων προς τους λαούς, προς τα ίδια δηλαδή τα θύματα τους, πού είναι ο λόγος εκείνος που θα τους κατατροπώσει και θα δώσει στον κόσμο τό θεωρητικό έρεισμα να εξεγερθεί;

Πιστεύω ότι στην Ελλάδα μπορεί να υπάρξει τεράστια συζήτητση και πολύ παραγωγική και αποτελεσματική συλειτουργία όλων, για να σχεδιαστούν νέα μοντέλα πολιτικής σκέψης. Έχουμε αργήσει, γιατί η συγκεκριμένη πολιτική διεργασία δεν μπορεί να είναι αστραπιαία, για πολλούς λόγους. Αναφέρω μόνο την αναπόφευκτη διαφοροποίηση βασικών φιλοσοφικών απόψεων που θα δημιουργήσει διαλεκτικές αλλά και έριδες και βαθείς διχασμούς νεοφανείς και απόλυτα ιστορικά γόνιμους. Πού είναι αυτή η δημόσια συζήτηση; Πρέπει να υπάρξει. Και μάλιστα σε καθεστώς ελευθερίας, αλλοιώς η κατάσταση θα πέσει σε χέρια σιδερένια και αυθαίρετα και τότε χαθήκαμε. . .

 

Κωστής Μπασογιάννης

Φεβρουάριος 2009