Απόσπασμα της τελευταίας επιστολής του Ιάκωβου στον Μ.Μ. (1993)

…»Η κορυφαία στιγμή, είναι μία επώδυνη Ιθάκη. Μία άνωθεν επιβολή του Κόκκινου. Το ταξείδι έχει σημασία. Βλέπεις πόσο μικρά φαίνονται όλα, όταν τα βλέπεις να γίνονται; Mπορεί όλα να επιτελούνται για να καταλάβουμε όλοι κάτι στο τέλος. Να το καταλάβουμε επιτέλους, αυτό το Άγνωστο, αυτό που μας κινεί, μας κάνει να ζούμε και να πεθαίνουμε. Ίσως και να μην είναι για να το καταλάβουμε. ‘Iσως και να μην υπάρχει ρήμα κατάλληλο να εκφράσει αυτό που μας περιμένει την κορυφαία εκείνη στιγμή, που είναι για όλους, όλους ανεξαιρέτως

….»Να ξέρεις ότι, έχοντας περάσει ήδη από τα πρώτα νησάκια της οδύσσειας, κι ενώ ταξειδεύω στά Πράσινα απόκοσμα νερά μιας πολύ ζωντανής θάλασσας, ένα και μόνο πράγμα με τρέφει στη ζωή μου: Είδα τον θάνατο να πεθαίνει, και όσο και αν δεν το έχω καλά-καλά πιστέψει, αυτό μου δίνει χαρά μεγάλη, και πίστη κι ευγνωμοσύνη. Τα πράγματα δεν τελειώνουν εύκολα. Δεν είδαμε τίποτα ακόμη. Όποιος πέρασε από τους Λωτοφάγους, τους Κύκλωπες και τις Σειρήνες, έχει μπροστά του και Κίρκη, και Σκύλλα και Χάρυβδη, και Καλυψώ και όλα όσα κουβαλάει μέσα στη ψυχή του, για να τα παλέψει και να περάσει από την ανυπαρξία στην ύπαρξη, για να ξεβραστεί κάποτε γυμνός σε μία παραλία, ταπεινός και άγνωστος. Αυτός που, χρησιμοποιώντας το πολυμήχανον, προσποιήθηκε κάποτε στον Πολύφημο ότι ήταν ο “Κανένας”, θα γίνει αληθινά κανένας στο τέλος, και θα του φύγει όλη η μαγκιά. Τότε η δοκιμασία θα πλησιάζει στο τέλος της, η αληθινή βασιλική ψυχή πού έχουμε όλοι μέσα μας βαθειά κρυμμένη, θα στολιστεί επιτέλους με την δόξα της απογύμνωσης. Κι αυτό που νομίσαμε για θάνατο, θα εμφανιστεί μπροστά μας σαν ζωή νέα, θα απολαύσουμε έναν καλό ύπνο μέσα στα μυρωδάτα σεντόνια της κόρης του Αλκίνοου, για να κινήσουμε, δυνατοί πια, να λυγίσουμε το δικό μας τόξο και να αφανίσουμε τους πονηρούς σφετεριστές της ψυχής μας.

…»Δεν γίνονται μέσα στο χρόνο όλα αυτά. Επιτελούνται σε μια χώρα μυθική, σαν εκείνη των ονείρων. Εκεί πολεμάμε με τον “άγριο Ποσειδώνα”, που δεν τον συναντούμε, γιατί τον έχουμε μέσα μας από εκείνη την πρώτη ναυτική εμπειρία της μήτρας. Βιαζόμαστε να πάρουμε τα “μπράβο”, για να μας υποδεχτούν μετά βαΐων και κλάδων και μετά να μας σταυρώσουν, επιτελώντας άψογα το ρόλο τους, όπως ίσως κάναμε και ‘μείς κάποτε με κάποιους άλλους, ως μη ειδότες τί ποιούμεν.

…»Μέχρι τότε, έχουμε πολλή δουλεια. Θα την κάνουμε καλά, όσο καλλίτερα μπορούμε ο καθένας κατά τη δύναμή του, μέχρι την λαμπρή μέρα που, καλεσμένοι όλοι στο ξόδι του θανάτου, θα πάθουμε πολλά και νόον γνώσωμεν.

…»Εν τω μεταξύ το Γαλανό θα κρατάει τις ισορροπίες, για να μην τρελαθούμε τελείως.

σε ασπάζομαι και σου στέλνω την πατρική μου ευχή, Ιακωβος»

(Κωστής Μπασογιάννης, 1993)