Γιατί η κυβέρνηση Γ. Α. Παπανδρέου πρέπει επειγόντως να ανατραπεί βίαια από το Λαό;

Ο κατέχων σήμερα τον θώκο του Προέδρου της Ελληνικής Κυβέρνησης εξελέγη και κυβερνά επί ενάμιση χρόνο τώρα τη χώρα, έχοντας υποκλέψει την ψήφο του 43,9%, μιας μειοψηφίας δηλαδή του Ελληνικού Λαού, ψευδόμενος. Από την επομένη των εκλογών άρχισε αμέσως το έργο της καταστροφής της Ελλάδας και της άνευ όρων παραίτησής της από πολλά εκ των δικαιωμάτων της που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο, με μοναδικό σκοπό την αποπληρωμή δανείων που είχαν συνάψει με ιδιώτες κυρίως, στο όνομα του Ελληνικού Λαού και διαχειρίστηκαν ληστρικά το κόμμα του το ΠαΣοΚ και το κόμμα της Ν. Δημοκρατίας. Θα ήταν περιττό να παρατεθούν εδώ οι  εκατοντάδες πολιτικές απάτες που  διεπράχθησαν από τον κ. Παπανδρέου και το κόμμα του την περίοδο μεταξύ Σεπτεμβρίου 2009 και Απριλίου 2011, με σκοπό να αποκτήσει την εξουσία. Είναι απάτες που είναι αυταπόδεικτες, αφού αρκεί να αναγνώσει κανείς κατά σειράν τίς δηλώσεις του ανδρός σε όλη αυτή την περίοδο, καθώς και τις δηλώσεις των στενών του συνεργατών και να τις συνδυάσει με τις πολιτικές τους αποφάσεις και τις αποδεδειγμένες  συνεννοήσεις τους με όλους τους εμπλεκομένους στην Ελληνική υπόθεση ξένους παράγοντες. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν και ακόμη εφαρμόζονται για να επιτευχθούν οι  σκοποί  των διεθνών συνομιλητών του κ. Παπανδρέου, χαρακτηρίζονται από συνομωτική μυστικότητα, εξαπάτηση του Λαού και χρήση βίας.

Η κυβέρνηση αυτή δεν ανήλθε στην εξουσία μετά από λαϊκή εντολή με σκοπό να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα που ο Λαός είχε πληροφορηθεί και εγκρίνει, αλλά υπέκλεψε την εξουσία υποσχόμενη την κοινωνική πολιτική που ο κυρίαρχος Λαός επιθυμούσε και την επομένη της εκλογής της ημέρα άρχισε να κάνει τα πάντα για το αντίθετο: Την πλήρη οικονομική  παράδοση της Ελλάδας στους διεθνείς κερδοσκόπους που σημαίνει και την πλήρη πολιτική της παράδοση στους αδηφάγους διεθνείς κύκλους του καπιταλιστικού νεοφιλελευθερισμού. Με αυτούς τους κύκλους ο κ. Παπανδρέου συνομώτησε  εναντίον της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας της χώρας μας. Κράτησε μυστικά από τον Ελληνικό λαό τα σχέδιά του. Συνέχισε επί 7μηνο να ψεύδεται, ενώ συγχρόνως  καταρράκωνε κάθε αξιοπιστία της χώρας μας στο εξωτερικό, με αποτέλεσμα να την οδηγήσει σε οικονομική καταστροφή δίνοντας την λαβή στους κερδοσκόπους αλλά και στους άγριους πολιτικούς θηρευτές να στοχοποιήσουν την Ελλάδα ως το αδύναμο ζώο του κοπαδιού. Ταυτόχρονα προετοίμαζε την συνθήκη της υποταγής της χώρας με τους υπηρεσιακούς παράγοντες της Ε.Ε. και του ΔΝΤ. Και όταν όλα ήταν έτοιμα, ανακοίνωσε την καταστροφή, με φόντο το λιμάνι του Καστελόρριζου. Ακολούθησε ένα άνευ προηγουμένου θέατρο στα σαλόνια της Ε.Ε. με την εναγώνια εκκρεμότητα της πτωχεύσεως αλλά και με χαμόγελα και χαριεντισμούς με τους διεθνείς παράγοντες του δράματος, τους κραταιούς ηγέτες της Δύσης. Νοιώθαμε εμείς οι ιθαγενείς ότι ο Πρωθυπουργός μας παλλόταν σε μία ταλάντωση μεταξύ επαιτικού εξευτελισμού και χαζοχαρούμενων δημοσίων σχέσεων με στόχο κάποιο ανώτατο θώκο του ΟΗΕ. Κάποιοι ναιφ ελαφρολαικοί τύποι – και έχουμε πολλούς από δαύτους στην Ελλάδα, ένοιωσαν και υπερήφανοι που ο αφατικός στα Ελληνικά Γιωργάκης, μιλούσε καλούτσικα αμερικάνικα στις διεθνείς του επαφές και στεκόταν καλά το παιδί. Μπορούσαμε πλέον να τον φωνάζουμε “Γιώργο”.

Δυστυχώς πολύ σύντομα οι περισσότεροι καταλάβαμε ότι ο δήθεν αγώνας που έδινε για την Ελλάδα στα άπειρα ταξίδια του ο κατέχων τον θώκο του Προέδρου της Ελληνικής Κυβέρνησης, δεν ήταν τίποτε άλλο από το τελικό στάδιο μιας προαποφασισμένης λύσης. Το παραδέχτηκαν και οι δύο κύριοι υπηρεσιακοί παράγοντες του ΔΝΤ και της Κεντικής Ευρωπαικής Τράπεζας. Ο κ. Παπανδρέου είχε επιλέξει κρυφά την παράδοση της Ελλάδας αμαχητί στους εχθρούς της. Γιατι μόνον εχθροί της Ελλάδας, της δημοκρατίας και όλων των λαών του κόσμου μπορεί να είναι αυτοί που επιτίθενται σε όποια κοινωνική έννοια του κράτους έχει απομείνει, σε ό,τι δημιουργικό και παραγωγικό διαθέτει ένας λαός, σε ό,τι θα μπορούσε να αποτελέσει πηγή πλούτου και ευημερίας για το λαό αυτό με σκοπό να τον καταληστεύσουν, να τον απαξιώσουν και να του αποστερήσουν κάθε πηγή δύναμης, και να καταφέρουν επιτέλους να τον καταστήσουν θλιβερό σερβιτόρο της Ευρώπης.  Εκτός από την συνομωτική μυστικότητα και την εξαπάτηση, ο Γ.Α. Παπανδρέου και οι συνεργάτες του χρησιμοποιούν εδώ και ενάμιση χρόνο απροκάλυπτη και  ωμή βία για να αποτρέψουν τον Ελληνικό λαό από εκδηλώσεις διαμαρτυρίας  που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μαζική εξέγερση εναντίον της κυβέρνησης. Η χρησιμοποίηση των ΜΑΤ σε ειρηνικές διαμαρτυρίες και η συχνότατη απρόκλητη επίθεσή τους με αποτέλεσμα την πρώιμη διάλυση των συγκεντρώσεων, η επι μήνες πολεμική επίθεση εναντίον των κατοίκων της Κερατέας και μια ατέλειωτη λίστα κρουσμάτων καταστολής διαμαρτυριών εν τη γενέσει τους δεν είναι τίποτε μπροστά στην τρομακτική κινδυνολογία περί των καταστροφικών επιπτώσεων οποιασδήποτε άλλης πολιτικής εκτός από την εφαρμοζόμενη από την κυβέρνηση.

Ο συνδυασμός μυστικότητας, εξαπάτησης και βίας χαρακτηρίζει τους ανα την ιστορία καταγεγραμένους σφετεριστές της εξουσίας. Ο Παπανδρεου και οι συνεργάτες του κατέλαβαν την εξουσία με δόλο. Εργαζόμενοι μυστικά επέβαλαν αιφνιδιαστικά και δια της βίας την πιο στυγνή ξενόφερτη δικτατορία που έχει γνωρίσει αυτός ο τόπος. Βέβαια, δεν χρειάστηκε να καταλύσουν κάποιο δημοκρατικό πολίτευμα για να επιτύχουν τους σκοπούς τους. Το επίπεδο της δημοκρατίας στην Ελλάδα βρισκόταν ήδη εδώ και τέσσερις περίπου δεκαετίες σε  μια συνεχή παρακμή. Η Λαική κυριαρχία υποχωρούσε σταθερά και την τελευταία 15ετία, από την αναρρίχηση στην εξουσία του Κώστα Σημίτη μέχρι το 2010, έφθασε να εκπέσει σε ένα ολιγαρχικό καθεστώς, που χαρακτηριζόταν από οικονομική διαφθορά, διάλυση της διοίκησης, και κυρίως απόλυτη ηθική και πνευματική παρακμή. Το καθεστώς αυτό, δουλικό προς τα ξένα συμφέροντα που το διατηρούσαν στην εξουσία, είχε εδραιωθεί αργά και σταθερά, και είχε ήδη αποστερήσει την Ελλάδα από το διεθνές της κύρος αλλά και από κάθε ικανότητα διεκδίκησης και αγώνα στο πολιτικό ή στο γεωπολιτικό επίπεδο. Συνέδεσε τη χώρα με ένα βαρύ και άκρως ανταγωνιστικό νομισματικό σύστημα χωρίς αυτή να είναι έτοιμη να το αντέξει και για να το καταφέρει αυτό συνδέθηκε με δεσμούς εξαπάτησης των πάντων με την αδηφάγο υπερατλαντική μονεταριστική ύαινα. Το τμήμα του Ελληνικού λαού που είχε παραμείνει μέχρι τότε ζωντανό, δίσταζε και δικαίως να εξεγερθει, τόσο γιατί ένοιωθε εκτεθειμένο σε τρομερούς εξωτερικούς κινδύνους, όσο γιατί ακόμη σεβόταν αυτή έστω την υπάρχουσα προσχηματική δημοκρατία, μια δημοκρατία για την οποία είχε τόσο αγωνιστεί διακόσια χρόνια τώρα. Με την κατάληψη της εξουσίας από τον Γιωργάκη όμως και με την ύπατη γελοιοποίηση κάθε έννοιας εθνικής κυριαρχίας και ελευθερίας, αρχίσαμε να νοιώθουμε σιγά-σιγά και πάλι τη μυρωδια του μπαρουτιού.  Πέφτει αργά, σταθερά και λογικά κάθε ενδοιασμός περί του δικαίου του αγώνα. Οι σημερινοί εξουσιαστές της Ελλάδας, ο Γ. Α. Παπανδρέου και οι Έλληνες και ξένοι συνεργοί του, δεν ανεδείχθησαν στην εξουσία. Την κατέλαβαν με μυστικότητα και  δόλο και την διατηρούν με θράσος, απάτη και  βία. Είναι δηλαδή σφετεριστές της λαικής κυριαρχίας. Αυτός ο σφετερισμός είναι η θλιβερή κατάληξη του όψιμου μεταδικτατορικού καθεστώτος που  συνέτριψε κάθε όνειρο και εξανέμισε τις ελπίδες γεννεών Ελλήνων για μια πατρίδα ελευθερη κυρίαρχη, δυνατή και όμορφη, όπου θα επικρατούσε η κοινωνική δικαιοσύνη, αλληλεγγύη και δημιουργία. Η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι παράνομη και η περίπτωση της εμπίπτει στο αρθρο Άρθρο 120 παρ 3 του συντάγματος που επιτάσσει: «Ο σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.»

Είναι άραγε αναγκαίο να υπενθυμίσουμε στον Ελληνικό λαό ποιός είναι υπεύθυνος για την τήρηση του συντάγματος; Ελπίζω όχι. Δεν μπορώ όμως να μην εκφράσω την παρακάτω προφανή αλήθεια: Για να μπορέσουν οι δημιουργικές δυνάμεις της Ελλάδας να απελευθερωθούν από τα δεσμά του διεθνούς τυραννικού καθεστώτος και από τους ντόπιους υπαλλήλους του, χρειάζεται να απαλλαγούν πρώτα από το βραχνά ενός απεχθούς χρέους που τους καταδίκασαν να φέρουν στην πλάτη τους οι δύο εγκληματικοί παρασιτικοί κομματικοί οργανισμοί που συνιστούσαν το διεφθαρμένο καθεστώς. Με την βίαιη ανατροπή της κυβέρνησης και την άμεση δίωξη και σκληρή παραδειγματική τιμωρία των ηγετών του δικομματικού καθεστώτος για όλα τα εγκλήματά τους  κατά της Ελλάδας και της Λαϊκής κυριαρχίας, θα κατοχυρωθεί πολιτικά το δικαίωμα της δημοκρατικής κυβέρνησης να προχωρήσει σε όλες τις απαραίτητες για την αποκατάσταση της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας και της Λαϊκής κυριαρχίας ενέργειες. Μεταξύ αυτών θα είναι και η μετά από διερεύνυση κήρυξη μέρους ή και όλου του χρέους απεχθούς. Οι πεπτωκότες τύραννοι ήσαν πάντα μέσα στην ιστορία και οι σκουπιδοφάγοι των ιδίων απορριμάτων. Αλλά η τελική ανοικοδόμηση της γκρεμισμένης Ελληνικής κοινωνίας δεν παύει να είναι έργο δικό μας, των απελευθέρων, και θα χρειαστεί για το σκοπό αυτό πολύ περισσότερος μόχθος από εκείνον της αποπληρωμής των δουλικών κεφαλικών φόρων. Αξίζει όμως τον κόπο!

Κωστής Μπασογιάννης   6-5-2011

Απόπασμα από τη νουβέλα “Η χαμένη τιμή του στρατηγού Αρνή” *

… Εκεί που είχε συννεφιάσει ο Αλέξανδρος, καθισμένος στο ξύλινο σκαμπό στο φωταγωγό, το πρόσωπό του πήρε μια έκφραση θριάμβου, και με σχεδόν παιδική κίνηση σηκώθηκε και άρχισε να νετάρει κάτι σχοινια που ήταν κρεμασμένα, ανεβοκατέβασε τις τροχαλίες ενός βαρούλκου στο ταβάνι. Έσκυψε από τα κάγκελα και κοιτούσε για λίγη ώρα. Σε μια στιγμή γέλασε λίγο δυνατά και έκοψε αμέσως το γέλιο του για να μη ξυπνήσει τη γειτονιά. Ξανακάθισε στο σκαμπό και συνέχισε  να γελάει πνιχτά μέχρι δακρύων.  Όταν γύρισε στο κρεβάτι είδε ότι η Μπέμπα καθόταν ανασηκωμένη, κοιτουσε τον τοίχο απέναντι και μυξόκλαιγε. Ο Αρνής είχε το βιβλίο ανοιχτό μπροστά του στην ίδια σελίδα όλο το βράδυ. Και μόνο κάπου στις έξη τα χαράματα έκλεισε λίγο τα μάτια του.

Eίχε πάντοτε τον ύπνο του λαγού, αλλά ποτέ αϋπνίες. Ήταν η πρωτη φορά μετά από δεκαετίες που δεν κοιμήθηκε όλη νύχτα. Με τον πρώτο θόρυβο τα μάτια του άνοιξαν σαν του Δράκουλα. Αλλά έμεινε ακίνητος. Δίπλα του η Μπέμπα ροχάλιζε. Το ρολόι με το περιστρεφόμενο εκρεμές πάνω στη σιφουνιέρα έδειχνε 6:25. Οι θόρυβοι ερχόταν από δύο μεριές. Το εξασκημένο αυτί του έπιασε και κάποιους πνιχτούς ψιθύρους. Μάσκες. Δίπλα στο κομοδίνο είχε ένα κουμπί που έμοιαζε με διακόπτη ηλεκτρικού πίνακα. Το ακούμπησε αλλά δίστασε. Άνοιξε το συρτάρι με προσοχή και πήρε από μέσα ένα καλολαδωμένο περίστροφο Smith and Weston 28. Σηκώθηκε αθόρυβα  και αργά σαν αίλουρος και γλύστρησε μέχρι το χώλ. Ακίνητος έμεινε εκεί λίγα δευτερόλεπτα. Με τον επόμενο θόρυβο ανέβασε αμέσως ένα διακόπτη όμοιο με αυτόν του κομοδίνου, στο πλάι της δρύινης παληάς ντουλάπας. Κάθισε με την πλάτη στον τοίχο δίπλα στην κλειδωμένη με λουκέτο πόρτα του φωταγωγού. Κάποιος ανέβαινε τη σιδερένια σκάλα. Δεν ήταν το αμέριμνο βήμα κάποιας νοικοκυράς. Ήταν κάποιος που ανέβαινε με προφύλαξη. Ο Αλέξανδρος χαμογέλασε. Η όψη του είχε την ηδονική έγνοια του κυνηγού, η στάση του σε μέγιστη προσοχή, οι κινήσεις του πρόδιδαν άρτια εκπαίδευση κομάντο. Κοίταξε από την κουρτινίτσα της πότρας του φωταγωγού χωρίς να την παραμερίσει. ένας σκοτεινός όγκος πρόβαλε αργά και έμεινε ακίνητος προφανώς στο κεφαλόσκαλο. Πέρασε σβέλτα κι αθόρυβα μπροστά από την πόρτα του φωταγωγού το σπίτι μέσα ήταν πιο σκοτεινό και έτσι είχε το πλεονέκτημα. Κατευθύνθηκε προς την εξώπορτα. Άνοιξε το ματάκι. Άλλος ένας. Τότε ακούστηκε ένας σαματάς από τον φωταγωγό. Σχεδόν αμέσως ο Αλέξανδρος άνοιξε απότομα την εξώπορτα. Ο Κουκουλοφόρος που βρισκόταν έξω ένοιωσε ξαφνικά την κάνη του περίστροφου βαθειά μέσα στο αυτί του. Έδειξε τόσο ξαφνιασμένος, που σήκωσε αμέσως τα χέρια ψηλά. Το όπλο που κρατούσε του έπεσε από τα χέρια. Μη με σκοτώσεις. Ο Αλέξανδρος τον τράβηξε με δύναμη μέσα και του πέρασε αμέσως τις χειροπέδες που βρισκόταν κρεμασμένες στο πλάι του σκρίνιου δίπλα στην εξώπορτα. Είμαι αστυνομικός. Α ναι; Κι εγώ είμαι ο Γιούτσος. Ποιός είναι ο Γιούτσος; Σκάσε σκύλε Αλβανέ – Σκύψε. Σκύψε αλήτη. Τον έδεσε σαν γαρδούμπα χειροπόδαρα μπρούμυτα στο παρκέ. Από το φωταγωγό ακουγόταν η φασαρία που έκανε ο άλλος στην προσπάθειά του να απελευθερωθεί. Είμαι ο αστυφύλακας Κόνος Ιωάννης. Κώλος είσαι θρασύτατε όχι Κόνος που θα μου πείς ότι είσαι αστυνομικός. Σκασμός είπα. Και τον φίμωσε με το σκουφάκι του. Πήγε τότε μέσα και έφερε δεμένο πισθάγκωνα και τον άλλο που είχε πιαστεί στο δόκανο του φωταγωγού. Υπάρχει άλλος; Κύριε δεν καταλάβατε δεν είμαστε Αλβανοί. Θριαμβευτής ο Στρατηγός Αρνής τους κορόιδευε που προσπαθούσαν να τον πείσουν ότι ήταν αστυνομικοί.  Φίμωσε και τον άλλο. Μπέμπα γρήγορα στο δωμάτιο. Δεν σου είπα ότι αν γίνει κάτι τέτοιο δεν θα ξεμυτίσεις από το κρεβάτι; Έβαλε και τα δύο τους όπλα μέσα σε μια σακούλα πιάνοντάς τα με ένα πλεκτό καρεδάκι που πήρε από το μπράτσο του καναπέ…

(Κωστής Μπασογιάννης, 2011)

__________________
* “Η χαμένη τιμή του στρατηγού Αρνή” ανήκει στη συλλογή “Τρεις Μπάτσοι”

Απόσπασμα της τελευταίας επιστολής του Ιάκωβου στον Μ.Μ. (1993)

…»Η κορυφαία στιγμή, είναι μία επώδυνη Ιθάκη. Μία άνωθεν επιβολή του Κόκκινου. Το ταξείδι έχει σημασία. Βλέπεις πόσο μικρά φαίνονται όλα, όταν τα βλέπεις να γίνονται; Mπορεί όλα να επιτελούνται για να καταλάβουμε όλοι κάτι στο τέλος. Να το καταλάβουμε επιτέλους, αυτό το Άγνωστο, αυτό που μας κινεί, μας κάνει να ζούμε και να πεθαίνουμε. Ίσως και να μην είναι για να το καταλάβουμε. ‘Iσως και να μην υπάρχει ρήμα κατάλληλο να εκφράσει αυτό που μας περιμένει την κορυφαία εκείνη στιγμή, που είναι για όλους, όλους ανεξαιρέτως

….»Να ξέρεις ότι, έχοντας περάσει ήδη από τα πρώτα νησάκια της οδύσσειας, κι ενώ ταξειδεύω στά Πράσινα απόκοσμα νερά μιας πολύ ζωντανής θάλασσας, ένα και μόνο πράγμα με τρέφει στη ζωή μου: Είδα τον θάνατο να πεθαίνει, και όσο και αν δεν το έχω καλά-καλά πιστέψει, αυτό μου δίνει χαρά μεγάλη, και πίστη κι ευγνωμοσύνη. Τα πράγματα δεν τελειώνουν εύκολα. Δεν είδαμε τίποτα ακόμη. Όποιος πέρασε από τους Λωτοφάγους, τους Κύκλωπες και τις Σειρήνες, έχει μπροστά του και Κίρκη, και Σκύλλα και Χάρυβδη, και Καλυψώ και όλα όσα κουβαλάει μέσα στη ψυχή του, για να τα παλέψει και να περάσει από την ανυπαρξία στην ύπαρξη, για να ξεβραστεί κάποτε γυμνός σε μία παραλία, ταπεινός και άγνωστος. Αυτός που, χρησιμοποιώντας το πολυμήχανον, προσποιήθηκε κάποτε στον Πολύφημο ότι ήταν ο “Κανένας”, θα γίνει αληθινά κανένας στο τέλος, και θα του φύγει όλη η μαγκιά. Τότε η δοκιμασία θα πλησιάζει στο τέλος της, η αληθινή βασιλική ψυχή πού έχουμε όλοι μέσα μας βαθειά κρυμμένη, θα στολιστεί επιτέλους με την δόξα της απογύμνωσης. Κι αυτό που νομίσαμε για θάνατο, θα εμφανιστεί μπροστά μας σαν ζωή νέα, θα απολαύσουμε έναν καλό ύπνο μέσα στα μυρωδάτα σεντόνια της κόρης του Αλκίνοου, για να κινήσουμε, δυνατοί πια, να λυγίσουμε το δικό μας τόξο και να αφανίσουμε τους πονηρούς σφετεριστές της ψυχής μας.

…»Δεν γίνονται μέσα στο χρόνο όλα αυτά. Επιτελούνται σε μια χώρα μυθική, σαν εκείνη των ονείρων. Εκεί πολεμάμε με τον “άγριο Ποσειδώνα”, που δεν τον συναντούμε, γιατί τον έχουμε μέσα μας από εκείνη την πρώτη ναυτική εμπειρία της μήτρας. Βιαζόμαστε να πάρουμε τα “μπράβο”, για να μας υποδεχτούν μετά βαΐων και κλάδων και μετά να μας σταυρώσουν, επιτελώντας άψογα το ρόλο τους, όπως ίσως κάναμε και ‘μείς κάποτε με κάποιους άλλους, ως μη ειδότες τί ποιούμεν.

…»Μέχρι τότε, έχουμε πολλή δουλεια. Θα την κάνουμε καλά, όσο καλλίτερα μπορούμε ο καθένας κατά τη δύναμή του, μέχρι την λαμπρή μέρα που, καλεσμένοι όλοι στο ξόδι του θανάτου, θα πάθουμε πολλά και νόον γνώσωμεν.

…»Εν τω μεταξύ το Γαλανό θα κρατάει τις ισορροπίες, για να μην τρελαθούμε τελείως.

σε ασπάζομαι και σου στέλνω την πατρική μου ευχή, Ιακωβος»

(Κωστής Μπασογιάννης, 1993)

“Ο Θείος, η Επιρροή και η Απώλεια” (διήγημα – 2008)

Ι.  Ένα από τα πολλά παραληρήματα

…«Να θρέψει παραγωγικά την Προσωπική Εξέγερση»
Eugenio Barba

«Τί θα κληρονομήσουν στους άγνωστους επιγόνους απορούσαν οι Μοντερνιστές, ότι αγνοούσαν γνωρίζοντες. Εν τουτοις, τη δουλειά τους την έκαναν καλή. Ζώντας μέσα σε μία ατμόσφαιρα που η σύστασή της ήταν μισή δόση θάμβους και άλλη μισή ανεπίγνωστης, αλλά πάντως δημιουργικότατης διαφθοράς, τροφοδότησαν την ανθρώπινη φύση με τις αστρονομικές αυτές ποσότητες ενέργειας που χρειαζόταν για να επιτελέσει την ανάδευση της σούπας. Η μεταμοντέρνα περίοδος, βουτηγμένη μεσα στην άτεχνη αμηχανία της, δεν ήταν τίποτε άλλο από τα ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά το ανακάτεμα, οπότε και ο βρασμός αναστέλλεται. Αυτά δε τα δευτερόλεπτα έγιναν ίσως και ένα ή δύο λεπτά, αφού κάποιοι μαθητευόμενοι μάγοι νέρωσαν το φαγητό με την κρύα κουτάλα τους που μύριζε πολιτικοοικονομικό βούρκο ή άλλως, για να είμαστε πιο ευθείς, βρωμούσε καπιταλισμό. Ο βρασμός έτσι ανεστάλη δι ολίγον έτι διάστημα. Σήμερα οι παχιές μπουρμπουλήθρες επανήλθαν. Αγαπημένες μου μπουρμπουλήθρες, καλώς ήρθατε στην πατρίδα σας, τη ζέουσα τέχνη του εικοστού πρώτου αιώνα.
»Φοβούμαι όμως ότι η επόμενη ανάδευση αργεί. Μπορεί και να μην έρθει καθόλου. Λέτε το ανθρώπινο πνεύμα να έχει την τύχη της σούπας που ξεχασμένη στην εστία των φλεγομένων αιώνων, αφού χυλώσει, πήξει και κολλήσει στη χύτρα, θα καεί τελικά και θα βρωμίσει την κοσμική κουζίνα με την αφόρητη τσίκνα της; Υποψιάζομαι γι’ αυτό την τσίκνα των ανούσιων επιχειρήσεων που φτάνει στις μύτες μας από τα θέατρα των σύγχρονων πολέμων. Οι μαχητές των νέων πολέμων είναι όντα σκοτεινά στην όψη, μαλλον γελοία παρά τρομερά και οπωσδήποτε δύσμορφα. Ο θάνατος που προέρχεται από τα όπλα τους είναι ένας θάνατος χαζοχαρούμενος, ελφρολαϊκός, σχεδόν αδιάφορος. Θα μου πεις μπορεί να υπάρξει αδιάφορος θάνατος; Φαίνεται ότι μπορεί τελικά. Κι εγώ έτσι νόμιζα αρχικά, ότι όλη η ελαφρότητα του κόσμου αίρεται και το πνεύμα που εισέρχεται λεπτό, έγκυρο και αδυσώπητο, κάνει τον κόσμο να φαίνεται σαν το πιο ασήκωτο βάρος, το πιο πυκνό και σκοτεινό υλικό που υπήρξε ποτε. Αυτά νόμιζα ότι γίνονται με την έλευση του Θανάτου. Πλανήθηκα όμως και έχασα τον καιρό μου, ψάχνοντας όπλα να νικήσω το τρομερό τέρας, γυρεύοντας ν’ ανακαλύψω φάρμακο για τη φθορά. Μέχρι που βρέθηκα να ζώ στον πολιτισμό που οι πόλεμοί του είναι οι πιο άθλιοι και βρώμικοι της ιστορίας. Πιο άθλιοι και βρώμικοι από το Σατανά. Αυτοί οι πόλεμοι μας έμαθαν την ανεξήγητη ιλαρότητα του θανάτου. Είναι ο χαμός αυτός απόδραση από τον τρόμο που προκαλέι η αδυναμία ελέγχου της φθοράς. Ανάπαυση, που αφού δεν μπορεί μόνος ο άνθρωπος να πετύχει εν ζωή, του την επιβάλλει η ζωή με τον θάνατο».

ΙΙ. Ένα άλλο παραλήρημα, χειρότερο αυτή τη φορά, με τελική λύση όμως.

«Μιλάω για δύο ασθένειες της σύγχρονης γραφής: Πρώτον, κουράστηκα να διαβάζω βερμπαλιστικά κι εξυπναδίστικα κείμενα. Επίδειξη στύλ, χωρίς την μορφική, ειλικρινή μοντέρνα αναζήτηση των κρυμένων τεχνών, αλλά με την μουτζούρα της επιτηδευμένης παραγωγής προϊόντων προς λαϊκήν κατανάλωσιν, αππελασιόν αρτιστίκ κοντρολέ. Διαβάζω δύο σελίδες και κλείνω το 300σέλιδο βιβλίο διαφόρων κυράδων και κυρίων που κάνουν την μάταια ψυχοθεραπεία τους στις πλάτες του χρόνου μας.
»Δεύτερον η Έρευνα. Διδάσκεται ως απαραίτητη προυπόθεση κάθε συγγραφής. Είναι βέβαια αναγκαία κάποτε και έως κάποιου σημείου. Μετά όμως το κείμενο γίνεται επιστημονική μελέτη και, όσο και άν το καμουφλάρεις με σχήματα, δεν έχει καμμία λογοτεχνική αξία.
»Το σεξ κυρίαρχο. Η Απολαυστική καθημερινότητα της παιδικότητας μπορεί να νοηθεί μόνο από χορτάτους ανθρώπους, ελεύθερες υπάρξεις, χωρίς το φόβο της αποπλάνησης και της διακόρευσης. Τα χλιαρά μαλάκια της πολιτικής ορθότητας και της ηθικολογίας, βιαζονται να αναθεματίσουν και εξαπολύουν μύδρους και φαρμακωμένα βέλη εναντίον αυτών που έχουν την τόλμη να σπουδάσουν έξω από τους κανόνες των σπουδαστηρίων, να αισθανθούν έξω από τους κανόνες της ψυχολογίας, να παίξουν έξω από τα όρια της ενοχής, να δημοσιοποιήσουν τάσεις, ιδιότητες, πάθη, ικανότητες και αδυναμίες τους χωρίς φόβο και ,τέλος, να διδάξουν χωρίς να επιδιώκουν τίτλους ακαδημαϊκής ευγενείας, που σημαίνει ότι δεν γλείφουν, δεν πατούν επί πτωμάτων, δεν ρουφιανεύουν, δε συνομωτούν, αλλά υπακούουν στη μουσική ορμή της ανθρώπινης καρδιάς τους που, διάπυρη τους οδηγεί στην τολμηρή, ηδονική και σωτήρια χώρα της Δημιουργίας. Αυτή τη χώρα τα ανάπηρα την ονομάζουν Περιθώριο.
»Το Περιθώριο, πλήρες ψυχών που πικραίνονται αλλά επιμένουν, είναι πάντοτε πολιτικώς  μή  ορθόν, είναι η χώρα του μεγαλείου των εξαιρέσεων. Του εξαιρετικού μεγαλείου των μαχητών που δεν φοβούνται να χαρακτηριστούν τέρατα από τους χλιαρούς. Οι ιστορίες που διηγούνται είναι POLITICALLY INCORRECT STORIES, τρομακτικές και παράξενες για τον άνθρωπο των αρχών του εικοστού πρώτου αιώνα. Τρομακτικές και παράξενες σαν τον Παράδεισο.
»Εξηγώ από την αρχή, θυσιάζοντας την τέχνη. Μιλώ με μάτια κλειστά σαν εσχατόγερος, ξεμωραμένος σοφός ασθενής ή εξωτερικευμένο ξωτικό. Ως Κοσμικός Άγγελος. Γιατί οι καλλιτέχνες της εξουσίας, προμηθευτές υλικών οικοδομής για την ελεφρολαϊκή παράγκα των θεαμάτων της Αυτοκρατορίας, έχουν εθίσει τους κρυφά ενοχικούς συνεταίρους των ίδιων τους των βιαστών, που λέγονται πολίτες, σε ένα λόγο που τίποτε δε λέει και σε εικόνες που εικονίζουν το ασήμαντο. Και για να μείνω στις εικόνες – αφου για το λόγο δεν τίθεται πλέον θέμα – υπάρχει θεμελιώδης διαφορά μεταξύ εικόνων που δεν σημαίνουν τίποτε και εικόνων που εικονίζουν το ασήμαντο. Οι πρώτες μπορούν να απορριφθούν ως ασήμαντες και να γλυτώσει κανείς απ’ αυτές, ή να αποδώσουν μορφές που δεν σημαίνουν, αλλά είναι. Οι δεύτερες όμως καθιστούν έγκυρο το άκυρο, θωπεύουν το κοινότοπο και το καταξιώνουν. Πωλούν το μή είναι ωσάν να ηταν είναι, χωρίς να το αναγάγουν σε τέτοιο, καταξιώνοντας μαζί του και όλους τους οπαδούς της κρατούσας ιδεολογίας, εδραιώνοντας την τυρρανία τους. Η εικόνα του ασήμαντου λοιπόν έχει λάβει τη μορφή του μικροαστικού καθημερινού χωρατού, του τυπολογικού σχολιασμού μιας σειράς χαρακτήρων που, ενώ δεν σημαίνουν τίποτε, αναγορεύονται από την αναπλαστική και κοινοτοπική  showbiz σε αρχέτυπα. Είναι προφανές ότι δεν είναι παρά σκιώδη απόβλητα, προιόντα μίας κοινωνικής έκπτωσης, νεκροζώντανα homoculus που βλέπουμε γύρω μας περισσότερο να αντιγράφουν και να αναπαραγάγουν τα πρότυπα της showbiz με διαδικασία κοπυπαίηστ και όχι όπως φιλάρεσκα και με αδικαιολόγητη έπαρση διατείνονται, να εξελίσσονται στο νέο είδος του ανθρώπου του μέλλοντος. Δεν υποστηρίζω ότι δεν υπάρχει αυτή η εξέλιξη. Ο Νέος Τύπος Ανθρώπου διαφοροποιείται  και φιλοτεχνείται σε κρυφά και όχι δημόσια εργαστήρια. Είναι, όπως γίνεται σε όλο το μήκος της ιστορίας μία μικρή ποσότητα που λανθάνει της προσοχής του κοινού και αναπτύσσεται μυστικά και επώδυνα, μέσα σε μία μήτρα πολύ στενή, κολυμπάει σε πικρό υγρό και αντικρύζει καθημερινά το ίδιο περίτεχνα φρικτό ενδομήτριο. Η παιδεία του δεν του επιτρέπει να δημοσιοποιήσει τη διαδικασία, εν τούτοις εκπέμπει μηνύματα  με κρυφά νοήματα προς το κοινό. Έτσι, για πρόγευση των μελλουμένων. Ο Νέος Τύπος, όπως όλοι οι νέοι τύποι είναι γόνος τεράτων, καθαρή επαναστατημένη συνείδηση που άρχισε άτσαλα να γυρεύει και να γυρολογεί. Ως αυθεντικό αποπαίδι του κτήνους, εστάθη και πάλι με μια μεγαλειώδη κίνηση στα δύο του πόδια , βαπτισμένος, μονόχνωτος, γονεοκτόνος και  αιμομίκτης, και αίφνης η τερατική του καταγωγή εξαερώθηκε και μένει μόνο ως ιχνοστοιχείο στην ατμόσφαιρα. Κανείς πλέον εκτός από τον ίδιο και κάποιους μυημένους δεν θα την θυμάται».
»Πότε συνέβη αυτό το θαυμαστό;  Κάτω από την οροφή ποιού σπηλαίου και από ποιά έντομα – τροφούς ανετράφη το παιδί αυτό που θα διαδεχθεί τον homo fabrius; Ποιά σχέση θα έχει το νέο τούτο μυστήριο με τα παλαιά μυθικά γεγονότα; Και σαν ανέβει στο θρόνο του, τί θα αποφασίσει για την τύχη των απερχομένων εξουσιών; Μόνο παιδαριώδεις υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτά τα σκοτεινά θέματα. Αλλά επειδή μου αρέσει το παιγνίδι, μπερδεύω εκ προμελέτης το ιερό με το παιγνιώδες και το παιδαριώδες, και τολμώ όχι μόνο να υποθέσω, αλλά και να διηγηθώ μύθους μελλοντικούς. Ωσάν όλα να έχουν γίνει. Σαν να ιστορώ αρχαία ανέκδοτα δράματα.
»Το υπερμέλλον, λοιπόν γίνεται εδώ παρελθόν. Και καθώς το παρελθόν μπορεί υπέροχα να αποδωθεί στον ενεστώτα χρόνο και φιλοτεχνείται έτσι συχνά και μάλιστα και κάλλιστα με εναλλαγές που, αδόκιμες για κάποιους, τέρπουν εν τούτοις τον αναγνώστη, τα αποτελέσματα των ερευνών μου, με τοιούτο τρόπο θα σας ανακοινώνω».
«Πάλι δεν σε κατανοούν, μαλάκα»… μου ψιθυρίζει ο Θείος. Αθυρόστομος και αυθάδης, ο αμόρφωτος χωριάτης Θείος, που μου έχει φορτωθεί πολλά χρόνια τώρα, παρασύροντάς με καθημερινά σε συμπόσια με τσίπουρα, τουρσί, τσίρο και ενίοτε κάποια κυρά τσατσά που ψαρεύει από κανένα μπουρδέλο. Μου τη λέει τόσο συχνά τελευταία, που λέω να τον στείλω από κεί πού ’ρθε. «Βγάλε το σκασμό επιτέλους παλιόγερε»! Γελούσε εξοργιστικά με τα φαφούτικα δόντια του στη φόρα. Μύριζε σαπίλα. «Δε σε κατάλαβαν, εσύ φταίς». Ο ανεκδιήγητος Θείος Ιάκωβος, αυτός που την κρίσιμη στιγμή πάντα με επαναφέρει στον πραγματικό κόσμο. Εκεί που αυτή η θεωρητική άθληση κοντεύει να μου κάψει κάθε νευρώνα του εγκεφάλου και μονολογώ, αφού όλοι, ακροατές, αναγνώστες, θεατές, καταναλωτές, παραγωγοί, εκδότες, τεχνικοί, συνεργάτες και ερωτικοί σύντροφοι έχουν αποστρέψει το πρόσωπό τους από μένα, τότε αναλαμβάνει δράση ο φαφούτης Θείος. Ποτέ δεν θα μάθω άν και τί κατανοεί ακριβώς από τα κείμενά μου. Οι απαντήσεις και τα σχόλιά του είναι εύστοχα. Εξοργιστικά εύστοχα. Λακωνικά και σιβυλλικά τις περισσότερες φορές. Ωστόσο κάποιες άλλες φορές τον πιάνει μια λογοδιάρροια, που ποτέ βεβαίως δεν αποδεικνύει ότι είναι απόλυτα εντός θέματος. Κάτι σαν τον Mr Gardener στο Being There.
Αυτός ο θείος ήταν ένα θείο δώρο για μένα. Σε όλη σχεδόν τη ζωή μου μέχρι τώρα δεν με άφησε σε χλωρό κλαρί. Τί κι αν πολλές φορές με έβριζε και με ταπείνωνε και εκεί που όλα νόμιζα ότι όλα είχαν πάρει ένα δρόμο, έφερνε τα πάνω κάτω και με αποδιοργάνωνε. Θα μπορούσα εύκολα, εκμεταλλευόμενος μία απ’ αυτές τις εντάσεις, να άφηνα την κατάσταση να προχωρήσει ανεξέλεγκτα, να επέλθη η σύγκρουση και με πρόφαση μία πεισματικά ανεπίστροφη παρεξήγηση να τον διώξω από κοντά μου. Επιμένω όμως να τον κρατώ δίπλα μου. Είναι μια σκοτεινή γωνιά της ιστορίας μου, ενοχλητική και πολύτιμη. Ένα πηγάδι που αναβλύζει εφιαλτικές φωνές. Που μου θυμίζει κάτι από την αλήθεια στο βάθος του παιδικού μου παρελθόντος. Ο Θείος ήταν αραγε εκεί για να συνετίσει αυτό το παρελθόν , ή για να το απελευθερώσει για να κατακλύσει τα πάντα;
Δεν ήταν τυχαία η αποφορά που μου προκαλούσε η ανάσα του. Μέσα του είχε σαπίσει από λογική, ίσχυε εντός του ο νόμος που ισχύει στον τάφο. Ο ίδιος που ισχύει σε κάθε κοινό οικοσύστημα. Ο νόμος της αγοράς. Μα γιατί κρατώ δίπλα μου αυτό τον καταραμένο γέρο; «Πάλι δε σε κατανοούν, μαλάκα». Ο καριόλης ο γερόπουστρας. Μου δείχνει πάλι, κατεβάζοντας προς τα κάτω απότομα τα δυό του χέρια το νεκρό του καβλί να κρέμεται σταφιδιασμένο. «Να! Στραβάδι», μου λέει γελώντας πάλι. «Δε σε κατανοεί κανείς». «Εσύ με κατανοείς»; «Και βέβαια σε κατανοώ, μαλάκας είμαι»; «Αρα αυτοί είναι οι μαλάκες, όχι εγώ, Θείε»… «Οτι δέ λες μαλακίες, δε σημαίνει ότι δεν είσαι μαλάκας». «Σήκωσε τα βρακιά σου, Θείε».  «Νά!, στραβάδι, χέστη, γαμώ»…
Από τότε που ο άνθρωπος θυμάται τον εαυτό του πάντοτε υπήρχε κάποιος σαν και δαύτον στο χωριό. Ήταν ο τρόφιμος του παντοπωλείου. Ζητιάνος άπλυτος, που πάντοτε είχε άσυλο και θέση στα συμπόσια. Διέδιδε την ιδεολογία της εξουσίας επ’ αμοιβή και δίχως να την πιστεύει. Γνώριζε πολύ καλά την ψυχολογία των διανοητών και των καλλιτεχνών, όλων των αμφισβητιών και ήταν μανούλα στο να τους αποθαρρύνει. Ταυτόχρονα όμως είχε και το δικό του τρόπο να τους βοηθά. Βοηθός ήταν. Το πιο μισητό πλάσμα, που ωστόσο κανείς δεν μπορούσε να κάνει προκοπή δίχως αυτό. Ο ρόλος του ήταν να ορθώνει το εμπόδιο. Ένας ύπουλος εχθρός που δίνει υπόσταση στη μάχη. Σε προκαλλεί να τον συντρίψεις. Κι εσύ κολώνεις. Βοηθός ήταν πάντα. Χαφιές ήταν. Και θά ‘ναι  στον αιώνα το πιο απαραίτητο βάσανο, ο σκώληκας ο ζωντανός, το βρωμερό και σκοτεινό σημείο της σκέψης, το δοχείο νυκτός, η χέστρα που σου μυρίζει και θυμίζει ότι η ζωή λειτουργεί με τη σήψη και το θάνατο. Αλλά είναι και ο είρων υπόγειος διδάσκαλος της αληθινής ζωής. Ο κυνικός μέντορας και οδηγός προς τον κόσμο της ενότητας. Το βρωμόσκυλο της ευτυχίας και της ηδονής μου. Άν δεν ήταν δίπλα μου να μου γκρινιάζει, θα ήταν βεβαίως ένας ξεπεσμένος αριστοκράτης που το παίζει αστός, απ αυτούς που ζουν σε σκονισμένους πύργους άδειους από έπιπλα με τις αράχνες τους και τα φαντάσματά τους πεθαμένα. Απ’ εκείνους τους παληούς δανδήδες που περιφέρουν τη γέρικη σάρκα τους, φωτίζοντας τα σκοτάδια με το τελευταίο μοναδικό κερί που τρεμοσβήνει από την ανεπαίσθητη πνοή της λήθης.
«Και τί νομίζεις οτι έκανες ρε βρωμόσπορε, έκανες κανένα κατόρθωμα; Όρθωσες μια κουράδα στο κέντρο του βόθρου και το λες αυτό τέχνη; Βρήκες με κάτι ξεβράκωτους στο δρόμο και ντελάλησες ότι τράβηξες κι εσύ μια ταινία και την είδαν κι εκατό αργόσχολοι. Όσοι πήραν ελάχιστο χαμπάρι απ αυτό που τους έδειξες, σου έκλεισαν πονηρά το μάτι. Πόσοι ήταν αυτοί ρε ψώνιο; Όλοι οι υπόλοιποι έψαχναν μές στο εργάκι να βρούν αρχή, μέση και τέλος, γαμώ τη»… Νάτος ο σκύλος. Κατήγορος και κόλακας μαζί. Η κουράδα μέσα στο βόθρο, που οι άσχετοι δεν την καταλαβαίνουν. « Μάταια φιλοτεχνείς ματαιόδοξε. Οι μέτριοι επιθυμούν επιμέλεια και όχι τέχνη. Μικρές γαργαλιστικές λεπτομέρειες με κάποια επίφαση οργάνωσης και καλά. Η έρευνά τους είναι γραφειοκρατική ταξινόμηση και όχι βούτηγμα μέσα στην άβυσσο. Θέλουν να ξεσκάσουν γιατί τους έχουν ήδη σκάσει οι έμποροι». Ο υποκριτής, το φίδι παίρνει το μέρος μου τώρα, αφού με έχει καλά – καλά ακυρώσει, με καλοπιάνει, με κοιμίζει για να χτυπήσει αργότερα. Τον ξέρω καλά. Κι επιτίθεμαι. «Ανάθεμα την ώρα που σε μάζευα από τους δρόμους, σκύλε». Του λέω. Γελάει πάλι. « Ανάθεμα την τεμπελιά σου», μου λέει. Τί ήταν αυτό πάλι;
«Εγώ τεμπέλης; Που δουλεύω όλες σχεδόν τις ώρες, που δεν κοιμάμαι; Που ακόμη και στον ύπνο μου δουλεύω; Τί μαλακίες λες γεροξόανο ξεκουτιασμένο; Ξυπασμένε ξερόψωλε; Θέλεις να σου πώ το κακό που θα σέ ‘βρει; Λοιπόν, ο κακός σου ο καιρός έρχεται με την ταχύτητα του φωτός σαν την Αποκάλυψη, βρωμιάρη. Ούτε που θα τον δείς τον Άγγελο τον ρομφαιοφόρο που καταφτανει με τις μπάντες να σε κάνει χίλια κομάτια, μπινέ. Σε λιγώτερο από ένα χρόνο. Ούτε που τον βγάζεις το χειμώνα πούρχεται». Δεν πρόλαβε να φτάσει ο χειμώνας. Ο Θείος μας άφησε κατα τον Οχτώβρη και, δεν το κρύβω, λύπήθηκα πολύ.

ΙΙΙ.   Επίλογος

Τί έγινε όμως μετά το θάνατο του Θείου;  Έλα ντε, εκείνη την εποχή δεν κατάλαβα τίποτε. Απόλυτη σιωπή στην ψυχή μου. Έτσι νόμιζα τουλάχιστον. Δεν είχα πάρει είδηση για κείνο το ανεπαίσθητο swing. Θα μπορούσα σίγουρα να το ακούγα, άν πρόσεχα λιγάκι. Για την ακρίβεια υπήρξαν τρία οξέα αντικείμενα. Μεταξυ τους ξεχώρισα κάτι σφήνες σαν κεντριά ή ίσως σαν πένες που στάζουν μελάνη πορφυρά. Αλλά και κάποια άλλα, ασαφή στην αρχή. Στη ραστώνη της πενθικής ανακούφισης που παρέλυσε την ύπαρξή μου μετά την αναχώρηση του βασανιστή Θείου Ιάκωβου, έχασα την πιο σημαντική παρουσία, αυτή των υπερβατικών αυτών Πραγμάτων.  Τελικά είδα καθαρά.
Πρώτα – πρώτα το swing που ανεπαίσθητα σήμαινε σαν από παληό γραμμόφωνο τη δική μου υγρή απογευματιάτικη αφύπνιση από τον ύπνο της σχολαστικής αυτοεξερεύνησης. Απόγευμα ζεστό καλοκαιριού που τρώγοντας φρούτα και πίνοντας παγωμένο καφέ ή λεμονάδα, νοιώθω την απόλυτη άνεση του παραδείσου στη ζωή αυτή. Να μην ξεχάσω να μονιμοποιήσω αυτή την εικόνα με ειδικά φίλτρα ταρίχευσης του χρόνου. Αυτό θα κάνω και όπλο μου δεν θα είναι η φιλοτεχνία των μορφών και των χρωμάτων και των κινήσεων της κινηματογραφικής μου μηχανής, αλλά εκείνες οι σφηνοειδείς κατασκευές.
Δεύτερον, λοιπόν οι σφήνες – τα κεντριά ή, άν θέλετε, οι πέννες που κεντρίζουν με πλήγμα θανάτου τη γραμμή της ζωής, θα με διασφαλίσουν από τη λήθη.
Χρόνια θα περάσουν για να δώ το τρίτο οξύ στοιχείο, και τελικά, αποποιούμενος και των τελευταίων μου δικαιωμάτων, θα παραδοθώ στις γειτονιές του γέλιου – της λήθης δηλαδή – και της μυρωδάτης ξεγνοιασιάς.

Κωστής Μπασογιάννης
Αθήνα, 2008

Ο Κωστής Μπασογιάννης μιλάει στο Γιάννη Πατλάκα για την UNITAS και όχι μόνο…

Συνέντευξη του Κωστή Μπασογιάννη στο Cinefreaks.gr και στο Γιάννη Πατλάκα
28 Μαίου 2009

Ο Κωστής Μπασογιάννης δεν είναι νέος σκηνοθέτης. Έχει ασχοληθεί με ταινίες μικρού μήκους ενώ αρκετές είναι και οι δουλειές του στο θέατρο. Φέτος όμως είδαμε την πρώτη του δουλειά σε μεγάλου μήκους ταινίες. Μιλάμε για την ταινία Unitas που προβλήθηκε στο Digital Wave 3 του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και έπειτα στον κινηματογράφο Μικρόκοσμο.
Ήρεμος, φιλικός, φιλοσοφιμένος για την ζωή και την τέχνη και χωρίς φόβο για τίποτα μιλάει στο Cinefreaks για την ταινία Unitas, τον κινηματογράφο στην Ελλάδα, την ψηφιακή τεχνολογία, τα πρότυπά του και ότι άλλο θα θελατε να μάθετε γι’ έναν αξιόλογο δημιουργό.

Γιάννης Πατλάκας: Γιατί η ιστορία του Unitas διαδραματίζεται σε αυτήν την φανταστική πόλη και όχι σε κάποια πραγματική;

Κωστής Μπασογιάννης: Η UNITAS είναι ένας συμβολικός τόπος. Συνδυάζει την αποκρουστική αθλιότητα της σημερινής διεθνούς κοινότητας με την γοητεία ενός πολύχρωμου κοινού ανθρώπων, που δείχνει να έχει διατηρήσει κάτι από την μυρωδάτη ζεστασιά των παλαιών κοινωνιών. Στην πραγματικότητα όμως διαθετει μόνο την αισθητική του κακού, μέσα σε μία παιδιάστικα ψιμυθιασμένη καθημερινότητα. Θυμίζει τριτοκοσμικό λιμάνι, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια φυλακή που παραπέμπει στην σημερινή παγκοσμιοποιημένη ανθρωπότητα, από τα δαιδαλώδη σπλάχνα της οποίας κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει. Για να πετύχω αυτή την ατμόσφαιρα χρησιμοποίησα πλάνα από Αθήνα, Πειραιά, Πέραμα, Βαρκελώνη, Αβάνα και Τρινιδάδ της Κούβας. ­

Γ.Π.: Έχει κάποια σημασία το όνομα του λιμανιού Unitas; Πως έγινε η επιλογή αυτού του ονόματος;

K.M.: Διαλέξαμε την UNITAS γιατί συνδυάζει το λατινογενές UNI­ από το οποίο σε πολλές γλώσσες πηγάζει οι έννοια Ένωση (Union) που συμβολίζει την ισοπέδωση της αναγκαστικής παγκοσμιοποίησης, στα πλάισια μιας κοινωνίας έρημων ατόμων – μονάδων (Units), εγκλεισμένων σε μία αδιέξοδη ιδιώτευση. Άτομα που κι αυτά με τη σειρά τους αναγκάζονται να ενωθούν από ανασφάλεια και φόβο. Uni είναι και η αντίστοιχη της αυταρχικής Ήρας ετρουσκική θεότητα (η ρωμαική Ivno) με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Αυτό όμως που είμαι βέβαιος ότι θα έχει τη σημασία του γιά όσους δούν την ταινία είναι ότι στά Ρωσικά UNITAS σημαίνει λεκάνη της τουαλέτας (Чнитаз)!

Γ.Π.: Ο Chris, ο πρωταγωνιστής της ταινίας θέλει να κάνει το βήμα για να ξεφύγει από όλα αυτά που τον κρατούν στην άσχημη κατάσταση που είναι. Είναι εύκολο κάποιος να ξεφύγει από την ζωή που κάνει και να κάνει κάτι άλλο καλύτερο; Τι χρειάζεται για να πετύχει;

Κ.Μ.: Ο Chris αναγκάζεται να αποτολμήσει μια φοβισμένη και μίζερη έξοδο από τα σκατά, παρακινούμενος από την Lily, που κι αυτή με τη σειρά της είναι ανίκανη να ανταποκριθεί στο ρόλο της anima για τον άνδρα, αφού είναι απόλυτα βουτηγμένη στη σύμβαση της UNITAS. Τα όνειρά της είναι κοινότοπα και η οθόνη της τηλεόρασης, ακόμη και όταν παίζει αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου, μέσα από ένα ατέλειωτο ζάπινγκ, αποτελεί μόνο μία ασήμαντη συνοδεία της αφελούς της σκέψης. Χάνεται μέσα στις φωνές και στις υστερίες της, ενώ ο σύντροφός της δυσκολεύεται να ξεπεράσει τη δειλία του. Για να φύγουμε από την παγίδα που μας έχει στήσει η Ιστορία, πρέπει να πραγματοποιήσουμε τεράστια προσωπικά άλματα, ηρωική έξοδο, πράγμα που τα ανθρωπάκια της UNITAS αδυνατούν να κάνουν.

Γ.Π.: Οι εξαρτημένοι από ναρκωτικά πρωταγωνιστές της ταινίας αντικατοπτρίζουν τελικά την κοινωνία μας; Πιστεύετε ότι είμαστε όλοι λίγο ή πολύ εξαρτημένοι;

Κ.Μ.: Το κόκκινο ναρκωτικό Γερία που κυκλοφορεί ευρέως στην UNITAS αποτελεί τον συγκολλητικό παράγοντα της κοινωνίας αυτής. Οι νέοι μύθοι που εισάγονται στο παγκόσμιο χωριό και πολλοί εθίζονται ήδη στην ύπαρξή τους μέσα στο αίμα τους, είναι οι πιο γελείοι και θανατεροί όλης της ανθρώπινης ιστορίας. Ένας έστω και λίγο υποψιασμένος άνθρωπος αδυνατεί να τους υιοθετήσει εστω και σαν ζωτικό ψεύδος. Είναι μύθοι που παλιότερα είχαν ονόματα που προκαλούσαν τρόμο. Μαμωνάς, Ασμοδαίος, Βεερζεβούλ. Συμπυκνωμένα όλα μέσα στην ιερή Γερία, χρήμα, ανόητες αγάπες, βουλιμία, ματαιοδοξία. Αυτά τα υλικά πήζουν το αίμα μέσα στις φλέβες και κάνουν τον άνθρωπο δυσκίνητο, ανασφαλή, ανελεύθερο. Εκεί στηρίζει την ύπαρξή της η UNITAS. Η ταινία αυτή δεν θα έχει κανένα νόημα άν δεν υπάρξουν κάποιοι άνθρωποι μέσα στους θεατές που να νοιώσουν ότι ο κόσμος είναι γεμάτος από ζεύγη σαν τον Chris τη Lily, πιο καθαρά, σικάτα και μουράτα ίσως, αλλά το ίδιο άθλια.

Γ.Π.: Η ταινία είναι γυρισμένη ψηφιακά. Τι δυνατότητες δίνει η τεχνολογία στις ­ ταινίες και στους δημιουργούς τους;

Κ.Μ.: Τεράστιες δυνατότητες. Η φιλμική αισθητική είναι πλέον σχεδόν εφικτό να επιτευχθεί και ψηφιακά. Μιλάμε πια για ψηφιακό κινηματογράφο και όχι video. Προσπαθώ να μην χρησιμοποιώ τη λέξη video πλέον. Γυρίζουμε σε progressive, με ειδικές ρυθμίσεις και gamma correction που αντιστοιχούν στην ελαστικότητα του φιλμ. Μοντάρουμε άνετα στον υπολογιστή με προγράμματα που κοστίζουν φθηνά πια. Πριν από δέκα μόλις χρόνια δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε ούτε στο όνειρό μας πόσες ευκολίες παρέχονται πάμφθηνα στο post production σήμερα. Προβάλλουμε με πανίσχυρους ψηφιακούς προβολείς. Έτσι το μέλλον του celluloid είναι προκαθορισμένο: θα περιοριστεί βαθμιαία σε όλο και πιο ειδικές χρήσεις, και ενδέχεται να εκλείψει και τελείως. Ο νέος ψηφιακός κινηματογράφος εμπεριέχει και τις παλιές φιλμικές μορφές αλλά και νέες αισθητικές που ένας τεράστιος πια πληθυσμός κινηματογραφιστών σε όλο τον κόσμο ερευνά ασταμάτητα και ακούραστα. Υπάρχουν βέβαια τεράστιες αντιδράσεις από επιχειρηματικά και επαγγελματικά κατεστημένα μπροστά στην ψηφιακή επανάσταση στον κινηματογράφο. Αλλά όσοι αντιδρούν, ματαιοπονούν. Στο τεχνικό θέμα κανείς δεν μπορεί να σταματήσει την νέα γενιά δημιουργών που κάνουν την επέλασή τους και είναι αναπόφευκτο να κατακτήσουν αργά ή γρήγορα και το ευρύτερο κοινό. Οι μουσικοί προηγήθηκαν και ακολουθούμε εμείς. Στις ζοφερές περιόδους που ακολουθούν, πού, όπως πάντα μέσα στην ιστορία, αποτελούν προκλήσεις για δημιουργία νέων ρευμάτων, εκμεταλλευόμαστε την νέα τεχνολογία που το ίδιο το σύστημα ανακάλυψε, για να κλονίσουμε εκ θεμελίων τις δομές του. Είμαι πολύ ευτυχισμένος που ανήκω στο νέο αυτό κίνημα.

Γ.Π.: Θα δούμε την ταινία να προβάλεται κάπου ξανά;

Κ.Μ.: Μπορεί να την δούμε οπουδήποτε, οποτεδήποτε υπάρχει ευκαιρία. Η ταινία έχει ηδη προβληθεί στο London Greek Film Festival, στο Digital Wave του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στην Αθήνα στο artHouse, στο Μικρόκοσμο για δύο εβδομάδες και στην Πάτρα. Τώρα σειρά έχουν τα ξένα φεστιβάλ, και μαζί με τις άλλες ταινίες του Digital Wave θα προβληθεί σε πολλές πόλεις της Ελλάδας.

Γ.Π.: Έχετε ασχοληθεί με μικρού μήκους ταινίες στο παρελθόν. Πόσο πιο δύσκολες είναι μεγάλου μήκους παραγωγές;

Κ.Μ.: Εξαρτάται τί προσπαθείς να κάνεις. Η δυσκολία της ταινίας δεν εξαρτάται από το μήκος της, αλλά από πόσο ψηλά βάζεις τον πήχυ. Παρ’ όλες τις τεχνικές ευκολίες που παρέχει η τεχνολογία, η κατασκευή μιας ταινίας είναι μια δύσκολη εργασία. Πρέπει να δείξεις κάτι που να αξίζει τον κόπο κάποιος να πάει να κλειστεί σε μια σκοτεινή αίθουσα για μιάμιση – δύο ώρες και να το δεί. Εγώ προσθέτω και κάτι άλλο: αυτό που θα δεί εκεί μέσα να τού αφήσει αυτό το κάτι παραπάνω από ένα απλό θέαμα: τον συνδυασμό μαγείας και ουσίας που θα κάνει την ταινία ζωντανή μέσα του. Δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά…

Γ.Π.: Τι σημαίνει για σας το να είσαι καλλιτέχνης;

Κ.Μ.: Είναι ένα μεγάλο προνόμιο, που πολλοί που ασχολούνται με την τέχνη δεν το τιμούν, γιατί το συγχέουν με ένα ναρκισιστικό σύμπλεγμα που συχνά εκφράζεται ως “καλλιτεχνική φύση”. Η τέχνη δεν είναι ένας μηχανισμός παραγωγής προιόντων, αλλά ένας από τους πολλούς δρόμους που μπορεί ένας άνθρωπος να ακολουθήσει για να ωριμάσει και να τελειοποιηθεί. Η ειλικρινής επιλογή της τέχνης γι αυτό το σκοπό έχει τεράστιες δυσκολίες και συνεχείς απογοητεύσεις. Παρ όλα αυτά συνεχίζουμε όλοι να προσπαθούμε, γιατί σημασία δεν έχει τόσο το προιόν, όσο η διαδικασία,. Άλλωστε στο τέλος το μόνο που μένει, είμαστε εμείς τα ανθρώπινα πρόσωπα με την ύπαρξή μας ωφελημένη, μεγαλωμένη, ώριμη. Η δουλειά μου στο θέατρο, στο σινεμα, στα εικαστικά, στην φωτογραφία και στη γραφή είναι ο αέρας που αναπνέω, αυτό που δίνει ενέργεια και μορφή στην πορεία μου. Οι μορφές, τα χρώματα, οι ήχοι, τα θέατρα και οι σκιές που κατασκευάζουμε διαλύονται μέσα στο συνολικό γεγονός που είναι η δική μας ύπαρξη μέσα καί δίπλα στους άλλους και κάνουν μαζί του ένα χαρμάνι που μας εκτοξεύει σε άλλες ποιότητες. Όλα αυτά τα έργα καταργούνται στο τέλος και αποβάλλονται σαν υποπροιόντα, όταν έχουν επιτελέσει την αποστολή τους, τη μορφοποίηση της δικής μας ζωής και την οντολογική τελειοποίησή μας. Μπορεί αυτή η διαδικασία να σε περάσει από σκοτεινά μονοπάτια. Μπορεί πάλι κάποια απ’ αυτά τα έργα να μπορούν να χρησιμεύουν σαν μαγιά για τη συνέχιση αυτής της διαδικασίας στις επόμενες γενιές. Αυτά είναι τα λεγόμενα αριστουργήματα, που όσο και όλοι μας θα θέλαμε να κάνουμε ένα, κανένας μας δεν υποχρεούται. Ο καλλιτέχνης έχει να παλαίψει με πολλά τέρατα στην πορεία του. Το φοβερότερο απ’ αυτά είναι η ματαιοδοξία του. Γι’ αυτό υπάρχει μία ρήση της μεγάλης πειραματίστριας του σινεμά Maya Deren που τα λέει όλα: “I am not greedy. I do not seek to possess the major portion of your days. I am content if, on those rare occasions whose truth can be stated only by poetry, you will, perhaps, recall an image, even only the aura of my films.” “Δεν είμαι άπληστη. Δεν επιθυμώ να ιδοποιηθώ το μεγαλύτερο τμήμα του χρόνου σας. Θα είμαι ικανοποιημένη εάν, σε αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις που η αλήθεια τους μπορεί να εκφραστεί μόνο από την ποίηση, ενδεχομένως να ανακαλέσετε στη μνήμη σας κάποια εικόνα, ή μόνο την αύρα ίσως από τις ταινίες μου”. Η τέχνη μπορεί να αλλάξει τον κόσμο μόνο αγγίζοντας με μια τέτοια αύρα τους ανθρώπους.

Γ.Π.: Από που παίρνετε έμπνευση;

Κ.Μ.: Από τους ατέλειωτους περιπάτους μου. Από την εξαντλητική παρατήρηση. ­

Γ.Π.: Θα λέγατε ότι κάποιος δημιουργός είναι πρότυπό σας;

Κ.Μ.: Πολλά τα πρότυπα. Σαν πρότυπο παίρνω περισσότερο την αύρα που είπαμε παραπάνω και λιγότερο την τεχνική ή το είδος της δημιουργίας. Αποφεύγω να προσκολλώμαι σε κάποιο συγκεκριμένο είδωλο. Μπορώ όμως να “δώσω” κάποια ονόματα για να καταλάβετε πόσο μεγάλο είναι το φάσμα: Fyodor Dostoyevsky, John Cassavetes, Federico Fellini, Marcel Duchamp, David Lynch, Άρης Κωνσταντινίδης, Maya Deren, Fernando Meirelles, Sergei Rachmaninoff, Quentin Tarantino, Bill Viola, Феофан Грек, Alejandro González Iñárritu, και άλλοι πολλοί, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας.

Γ.Π.: Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο λόγος που ωθεί τον κόσμο μακριά από τον κινηματογράφο; Μεγάλο θέμα αλλά ποιο θα ήταν το πρώτο βήμα σε μια προσπάθεια να αποκτήσουν οι Έλληνες κινηματογραφική παιδεία;

Κ.Μ.: Καλά θα κάνουμε στη μεγάλη αυτή συζήτηση να ψάξουμε τί μπορεί να κάνει το ελληνικο σινεμα και πάλι αναγκαίο στον κόσμο. Το σινεμά από μόνο του δεν είναι και καμμιά φυσιολογική διαδικασία που δεν μπορεί κανείς να κάνει χωρίς αυτή. Χρειάζεται την ποιοτική μαγεία που θα θέλξει τους ανθρώπους στη σκοτεινή αίθουσα. Αλλά πρέπει και ο κόσμος να έχει την ανάγκη της ποιότητας. Ας κοιτάξουμε εμείς οι έλληνες κατ’αρχάς να ανακτήσουμε την πρόσβασή μας στην Παιδεία γενικά. Τότε θα γίνουμε και καλοί κινηματογραφιστές αλλά και το κοινό θα μπορεί να απαιτεί κάτι ανώτερο από αυτό που του προσφέρεται. Τί θα πεί κινηματογραφική παιδεία; όχι βέβαια η γνώση της συνταγής για γουστόζικα φιλμάκια που αποκοιμίζουν τον κόσμο. Την παγκόσμια αγορά την τροφοδοτεί με τέτοια επαρκώς η Αμερική και κάποιες άλλες γλυκανάλατες ελιτ τριτοκοσμικών χωρών, που τελευταία με κάποια παράξενη διαδικασία έχουν και την προτίμηση των διεθνών φεστιβάλ. Το παραδέχομαι, κι εγώ πολλές φορές τις απολαμβάνω και σπάω πλάκα ή συγκινούμαι, όταν θέλω να θυμηθώ τις εποχές που ήμουν πνευματικά αδρανής, έτσι για διάλειμα. Περιμένω πιο ποιοτικά πράγματα από τη χωρα μας όταν και άν κάποτε ανανήψει από το βαθύ πνευματικό της κώμα. Θα σταθώ λίγο στην υποκριτική για τον κινηματογράφο. Είναι απαραίτητο να προσεχθεί πολύ. Στην UNITAS κάναμε πολύ δουλειά με τον Σπύρο Ανδρέα Παπαδάτο και την Κατερίνα Σαβράνη στο θέμα αυτό. Κάτι που αναγνωρίστηκε από όλους. Χρειάζεται πολύ σκληρή δουλειά και διάθεση καινοτομίας από σκηνοθέτες και ηθοποιούς για να επανέλθουμε στις μεγάλες ερμηνείες στον Ελληνικό κινηματογράφο. Αυτό είναι επίσης κάτι που φέρνει τον κόσμο στο σινεμά.

Γ.Π.: Μια που είμαστε ηλεκτρονικό μέσο, ποια η σχέση σας με το internet;

Κ.Μ.: Ο υπολογιστής έχει μπεί για τα καλά στη ζωή μου εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Μέσω διαδικτύου επικοινωνώ με ένα ποιοτικά υψηλό τρόπο με πολλούς αξιόλογους ανθρώπους και απ’ αυτό αντλώ το μεγαλύτερο ποσοστό της πληροφόρησής μου. Τίποτε δεν είναι όμως σαν ένα καλό βιβλίο. Πιστεύω ότι είναι ένα μέσο που άν είσαι βλάξ μπορεί γρήγορα να σε καταστρέψει και να καταστρέψει και άλλους. Γι αυτό δεν το συνιστώ σ’ εκείνους που έχουν υποψίες ότι έχουν το παραπάνω χαρακτηριστικό.

Γ.Π.: Μιλήστε μας για τα μελλοντικά κινηματογραφικά και άλλα σχέδια.

Κ.Μ.: Είναι η εποχή των επαφών και των αναζητήσεων. Ζητούνται επίσης και χρήματα που είναι δυσεύρετα στις μέρες μας. Πολλές βόλτες, πειράματα και γράψιμο. Θα δούμε.

Εμείς στο cinefreaks ευχαριστούμε τον Κωστή Μπασογιάννη για την συνέντευξη που μας παραχώρησε και για την διάθεσή του και του ευχομαστε καλή τύχη σε ότι και να κάνει.

το Οικοσύστημα των Αθηνών

..Ανάμεσα σε αρπακτικά, γεράκια και λέοντες από τη μια και φοβισμένα δαμάλια και πρόβατα από την άλλη, τριγυρνούν ελισσόμενοι οι μαύροι αόρατοι πάνθηρες που δεν κυνηγούν για να φάνε κρέας, αλλά τρέφονται με εικόνες, μορφές, μυρωδιές. Οι αίλουροι της κρυφής γοητείας της αρχαίας πόλης, μαύροι φασματικοί ιερείς της μυστικής Αθήνας. Κατά ένα περίεργο τρόπο, όλα τα αποβράσματα που κυκλοφορούν στο κέντρο της πόλης, αλλά και τα επικίνδυνα τέρατα των επαύλεων του βορρά, σέβονται αυτά τα ζώα. Μπορεί να είναι η στιλπνή αντίθεση του απόλυτου μαύρου με το σμαράγδι των οφθαλμών τους. Μπορεί τα άσπρα μαχαιρόδοντα. Αλλά μάλλον είναι τελικά η αφοπλιστική τεμπελιά τους. Ζώα παλαιότατα, σαν εκείνα των αγρίων εποχών, ημερωμένα από το κρασί που πίνεται σε φθηνά και αυθεντικά, όσο και ανθεκτικά κρασοπότηρα, γεμισμένα μέχρι πάνω σαν καντήλια. Αυτοί οι πάνθηρες ακροβατούν στις ταράτσες της Αθήνας και το βράδυ φωλιάζουν σε πεντακάθαρα και φροντισμένα υπερώα…

Aπόσπασμα από     

“Το οικοσύστημα των Αθηνών”  

του Κωστή Μπασογιάννη (2009)

UNITAS: Ένα εγχείρημα (2)

Μια συμβολική ιστορία

UNITAS

Η ιστορία εκτυλίσσεται στην πόλη UNITAS. Η UNITAS, το πολυσύχναστο και έρημο μαζί λιμάνι, όπου οι εικόνες των δρόμων των πηγμένων στον κόσμο που τραγουδάει και χορεύει εναλλάσσονται με έρημα και άδεια χαλάσματα. Εκεί κρύβονται κάποιοι μοναχικοί απόκληροι. Όλα αυτά διακόπτονται συχνά από τον ήχο ενός τραίνου που περνάει χωρίς ποτέ να σταματά, άδειο από επιβάτες. Το λιμάνι της UNITAS αγκαλιάζει με μια πνιγηρή ατμόσφαιρα τον Κρις και τη Λίλυ. Μέσα στην πόλη αυτή τα όνειρα φαντάζουν απίθανα και ουτοπικά, σαν τα πουλιά που περνούν δίπλα στους πανύψηλους γερανούς του λιμανιού. Το όνομα του φανταστικού αυτού λιμανιού, συμβολίζει την Ένωση (UNION-UNITA), παραπέμποντας σε μια ασυνάρτητη και καρναβαλική παγκοσμιοποίηση. Μία κοινωνία ένωσης ασύμβατων μεταξύ τους ατόμων-μονάδων (UNITS), αποχαυνωμένων από μια πορτοκαλί ναρκωτική σκόνη.

Ο Κρις είναι ένας από τους μικροδιακινητές αυτής της ουσίας. «Έβαψα αυτή τη σκόνη πορτοκαλί», λέει ο σκηνοθέτης, «στο εκτυφλωτικό χρώμα της κινάβαρης, γιατί δεν ήθελα να εκληφθεί απλά σαν ένα κοινό ναρκωτικό. Είναι ένα χρωματιστό σύμβολο της ενοποίησης (UNIFICATION) των επιμέρους ιδιωτευόντων μερών (IDIOTS) ενός μηχανιστικού κόσμου. Η “Γερία”, η φανταχτερή ουσία που συμβολίζει την συνθετική συνεκτική κόλλα μιας κοινωνίας μονάδων που ενώνονται προσχηματικά σε μία παγκοσμιοποίηση που ουδόλως αφορά τις μονάδες αυτές, είναι ταυτόχρονα και το επίδοξο όχημα της επιτυχίας, της πραγματο¬ποίησης του ονείρου, μιας πτήσης στην ευτυχία. Τα όντα της ιστορίας μας πιστεύουν ότι μια μικρή ποσότητα αρκεί για να απελευθερωθούν από τα δεσμά τους. Μέσα στην μίζερη χαρά και τον εσωστρεφή έρωτα της ερημιάς που τους δίνει αυτή η συμβολική ουσία οι άνθρωποι της UNITAS διασκεδάζουν τους φόβους τους και την μοιρολατρία στην οποία τους οδηγεί η απόλυτη αποδοχή της εξουσίας».

Αυτή η μοιρολατρία διακρίνει και τον Κρις το βαποράκι, μέχρι που η συμβία του Λίλυ, που την έχει μαζέψει από το δρόμο, αρχίζει να τον πιέζει να κλέψει τους εργοδότες τους και να φύγουν μαζί μακρυά για να «πετάξουν», όπως λέει. Το Θηλυκό επιμένει στην αφυπνιστική, εμψυχωτική αλλά και παράτολμή του παρότρυνση, παρά την άρνηση του συντηρητικού και φοβισμένου Κρις, με αποτέλεσμα να μαλώσουν. Σε κάποια κρίσιμη στιγμή που στην UNITAS γίνονται συλλήψεις, η Λίλυ φεύγει τρομαγμένη από το σπίτι. Από τη στιγμή εκείνη ο Κρις εγκαταλείπει κι αυτός το σπίτι, και οδηγεί ανέκφραστος το σαράβαλό του, μεταφέροντας και μια σημαντική ποσότητα ναρκωτικού που του έμεινε στα χέρια. Μένει μόνος. Η μορφή της Λίλυ όμως δεν εγκαταλείπει τη σκέψη του. Αποφασίζει να κλέψει μία μικρή ποσότητα ναρκωτικού και να πάει να βρει την αγαπημένη του, να την πάρει να φύγουν μακρυά , να πετάξουν! Αφού βέβαια επιστρέψει στο αφεντικό την μερίδα του λέοντος. Ο μικρός και έντρομος ανθρωπάκος κάνει την μικρή και φοβισμένη υπέρβαση που του αντιστοιχεί. Οι βεβιασμένες αποφάσεις σε λάθος χρόνο, χωρίς την απαραίτητη προετοιμασία, αποσπασματικές, πρόχειρες, άψυχες, που χαρακτηρίζουν το άτολμο και δυσκίνητο πλήθος δεν μπορούν παρά να καταλήξουν σε καταστροφή. Η Λίλυ φιλοδοξεί να πλουτίσει, να ανακουφιστεί από μία αναξιοπρεπή ζωή. Αλλά ο φόβος μπροστά στην επιβολή, στην καταστολή αλλά και την πονηρία της εξουσίας δεν μπορεί να ξεπεραστεί από την ονειροπόλο πόρνη. Και όσο γενναίος και αν της φαίνεται ο καλός της πού επέστρεψε να την πάρει, επικρατεί το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Η σκύλα έχει μείνει μόνη πια. Περιφέρεται. Επιβιώνει. Δύσκολο πλέον να παρασυρθεί σε ρομαντισμούς. Παρ όλα αυτά κλονίζεται. Το σκέφτεται. Η απόφαση δεν είναι εύκολη. Ο πιο εύκολος δρόμος είναι ο καιροσκοπισμός. Είναι ανοικτή μέχρι το τέλος και δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία ότι στο τέλος θα επιλέξει την λύση της δικής της επιβίωσης. Αλλά θα έχει δίκηο στην επιλογή της; Ο Κρις και η Λίλυ τρέχουν μέσα στην πολυσύχναστη αλλά και έρημη UNITAS για να πετάξουν, τρέχουν για να σωθούν. Η προδοσία, προαιώνιος φορέας της ήττας, κλείνει απότομα τον κύκλο με δύο παράλυτα μοναχικά κορμιά που αλληλοκατηγορούνται σε ένα κρεσέντο παραλογισμού.

Το εγχείρημα UNITAS

Η ταινία UNITAS είναι μια απόπειρα παραγωγής χαμηλού κόστους με υψηλές προδιαγραφές. Είναι ένα εγχείρημα που, επιστρατεύοντας τεχνικές καθαρά κινηματογραφικές και αποφεύγοντας τη χρήση ειδικών ή ψηφιακών εφέ, προσπαθεί να δημιουργήσει όλες τις προϋποθέσεις για την όσο το δυνατόν πιο έντεχνη, ατμοσφαιρική, υποκριτικά στιβαρή, εικαστικά προσεγμένη και εκφραστικά πλούσια απόδοση ενός πολύ απλού, αλλά όχι προσχηματικού σεναρίου. Σκοπός του εγχειρήματος αυτού είναι να αποδείξει ότι δεν είναι αδύνατη η πορεία προς ένα πολύ καλύτερο νέο σινεμά μέσω των ψηφιακών ευκολιών στην παραγωγή. Αλλά και να προτείνει την μελλοντική ανάκτηση της κινηματογραφικής μαγείας με οικονομικά και ευέλικτα συνεργεία, χρησιμοποιώντας την εκφραστική επινοητικότητα στην οποία μας σπρώχνει η τεχνολογία, απορρίπτοντας την τόσο δεσμευτική ανάγκη για τεράστια και δυσκίνητα συνεργεία και πανάκριβες παραγωγές που πνίγουν την δημιουργικότητα και χαντακώνουν την φαντασία.

Στην UNITAS του Κωστή Μπασογιάννη ερευνήθηκαν σε βάθος οι δυνατότητες που μπορούν να προσφέρουν η σοβαρή σκηνογραφική, φωτογραφική και σκηνοθετική εργασία σε συνδυασμό με μία PANASONIC DVX-100 mini DV στο χέρι. Η ομάδα παραγωγής της UNITAS, εργάστηκε για να συμβάλλει με μία ακόμη ταινία στο ορμητικό ψηφιακό κίνημα της εποχής μας που έχει ταράξει τα νερά της διεθνούς παραγωγής ταινιών, για να μπορεί πλέον να πει κανείς ότι αυτό το είδος της best buy κινηματογραφίας, όταν παράλληλα με τη δική της νέα αισθητική, κρύβει μέσα της πολλά στοιχεία και αναφορές από δεκάδες κινηματογραφικά ρεύματα, εκμεταλλευόμενη την εμπειρία ενός και πλέον αιώνα ακριβού κινηματογράφου, είναι σε θέση πλέον να καταλάβει τη θέση που της ταιριάζει στο σινεμά. Παράλληλα και σε συλλειτουργία και βεβαίως όχι σε ανταγωνισμό με τις ψηφιακές ταινίες που δίνουν βάρος στα ψηφιακά εφέ, η UNITAS προτείνει την αξιοποίηση των αμιγώς κινηματογραφικών εκφραστικών μέσων όπως το μοντάζ. Η αντίληψη ότι ο ψηφιακός κινηματογράφος σημαίνει και προϋποθέτει χρήση όλο και πιο πρωτότυπων ψηφιακών εφέ, υπήρξε θέμα συζήτησης στη Θεσσαλονίκη, όπου η UNITAS χαρακτηρίστηκε πολύ “κινηματογραφική”. Αυτό το χαρακτηρισμό οι παραγωγοί της ταινίας τον βρήκαν πολύ κολακευτικό, παρ όλο που απ’ ότι φάνηκε κάποιοι είχαν αντίθετα γούστα. Ανεξάρτητα όμως από αυτές τις αντιλήψεις, η ταινία αυτή έχει να προτείνει πολλά:
Το θέαμα και η ατμόσφαιρα, η προσέγ¬γιση και η ανάδυση των χαρακτήρων μέσα από τη δράση, τα χρώματα και η σύνθεση του κάδρου, η εκφραστική κίνηση της κάμερας, η σινεματική λογική που δίνει το film-like 25 Progressive της DVX-100, η χρήση του τηλέφακου που παραπέμπει στο New American Cinema του ’70, η σχέση κάμερας και ηθοποιού που έχει τις ρίζες της στον John Cassavetes, ο οποίος άλλωστε αποτελεί και το πρότυπο για την διεύθυνση ηθοποιών, η χρήση ντοκουμενταρίστικων εικόνων με σκοπό να κτιστεί ατμόσφαιρα και ρυθμός, το πολύχρωμο πάντρεμα πλάνων από Αθήνα, Κερατσίνι, Κούβα, Βαρκελώνη για την εικονική σύνθεση της ανύπαρκτης τριτοκοσμικής UNITAS, δια μέσου ενός καταιγιστικού μοντάζ που προσπαθεί να αποφύγει την βιντεοκλιπίστικη συνταγή, είναι τα κυριότερα εκφραστικά όπλα της UNITAS.

Οι εκφραστικές προτάσεις της ταινίας εκτός από τα παραπάνω, ειναι κρυμμένες σε γρίφους όπως η κατασκευασμένη γλώσσα των ειδήσεων, που ηχητικά μοιάζει λατινογενής με κάποια στοιχεία ελληνικής, αλλα στην πραγματικότητα είναι μια γλώσσα ανύπαρκτη που κατασκευάστηκε ειδικά για τη σκηνή αυτή, με στόχο να μήν την καταλαβαίνει κανείς στον κόσμο. Είναι το ιδίωμα της UNITAS. Υπάρχουν σκηνές με πολλαπλές και σύνθετες αναφορές εμπνευσμένες από κλασσικές σκηνές του παγκόσμιου κινηματογράφου. Χαρακτηριστική είναι η μεσαία σκηνή της ταινίας, η κρίση της Lily. Εμπνευσμένη από τις ανάλογες σκηνές του PULP FICTION του Tarantino, της ταινίας FACES του Cassavetes και του αριστουργήματος του Preminger THE MAN WITH THE GOLDEN ARM. Υπάρχουν και μικρά φευγαλέα αποσπάσματα – συμβολικές αναφορές – που φαίνονται από την τηλεόραση από τις ταινίες CABARET, DOWN BY LAW, MARTIMONIO ALL’ITALIANA, THE MAN WITH THE GOLDEN ARM και BLUE ANGEL.

UNITAS
(εγχρωμο, 75 min)

Σκηνοθεσία: Κωστής Μπασογιάννης
Σενάριο: Σπύρος Ανδρέας Παπαδάτος, Κωστής Μπασογιάννης
Φωτογραφία: Κωστής Μπασογιάννης
Μουσική: Άκης Θεοτοκάτος
Ήχος: Θοδωρής Μπαμπούρης
Σκηνικά: Σπύρος Ανδρέας Παπαδάτος
Κοστούμια: Κατερίνα Προκοπάκη
Μοντάζ: Κωστής Μπασογιάννης
Μακιγιάζ: Μαρία Παπαγεωργίου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ζωή Μαντά
Διευθυντής Παραγωγής: Πέτρος Παπακυριακού
Παραγωγή: Κωστής Μπασογιάννης

Παίζουν:
Σπύρος-Ανδρέας Παπαδάτος, Κατερίνα Σαβράνη, Αθηνά Παππά, Νίκος Τουλιάτος, Ρένος Μάντης, Πάνος Γαρμπής, Λαρίσα Βέργου, Ευγενία Δελιαλή.

Bassò…

UNITAS – ένα εγχείρημα

 

Μικρό απόσπασμα από τις αναμνήσεις μου από τη δημιουργία της ταινίας UNITAS

…Η προοδευτική γένεση των διαφόρων επιπέδων του έργου, βασίστηκε σε δική μου πρωτοβουλία, αλλά δεν θα μπορούσε να είναι εφικτή αν δεν γινόταν ένα υπέροχο θαύμα. Ο Σπύρος Ανδρέας και η Κατερίνα έδειχναν οτι περίμεναν τις αλλαγές που κάθε φορά  τους πρότεινα. Μου είχαν δώσει την εντύπωση ότι δεν είχαν την ψευδαίσθηση ότι θα ξεμπερδεύαμε γρήγορα από αυτή την ιστορία, και ότι πίστευαν ότι αυτό ήταν το σωστό. Είχαν την νοοτροπία του αληθινού ηθοποιού, που συνειδητοποιεί ότι είναι ανάγκη να φθάσει στα όρια της αντοχής του και ενδεχομένως θα τα ξεπεράσει, για να μας χαρίσει  μία καλή ερμηνεία. Ενώ δούλευα εγώ, δούλευαν κι αυτοί μαζί Έτσι όχι μόνο ήταν έτοιμοι και πρόθυμοι για κάθε εξέλιξη, αλλά σχεδόν πάντα είχαν έτοιμη και τουλάχιστον μία δική τους πρόταση για μένα, στην υποκριτική, το σενάριο και κυρίως στους διαλόγους. Είχα πάρει απόφαση να μη μοιραστώ μαζί τους την πρόθεσή μου να δουλέψω τόσο πολύ τα επίπεδα του έργου, αλλά δεν άργησα να καταλάβω ότι έπρεπε να το κάνω. Με έπεισαν με την συμπεριφορά τους ότι όχι μόνο δεν θα εμποδιζόταν στην αποστολή τους από μια τέτοια θεωρητικολογία, αλλά αντίθετα θα τους εκτόξευε προς τα πάνω τόσο την διάθεσή τους, όσο και την έμπνευσή τους στη δημιουργία των χαρακτήρων του Κρις κα της Λίλυ. Έτσι τους ανακοίνωνα πριν από σχεδόν κάθε πρόβα μόνο αυτές της εξελίξεις για τις οποίες  ήμουν σχεδόν βέβαιος. Η διαδικασία είχε πάρει εκρηκτικές διαστάσεις. Και αυτά συνέβαιναν στα πλαίσια ενός άλλου θαύματος, που δεν θα μπορούσα ούτε στα πιο τολμηρά μου όνειρα να συλλάβω. Ο χώρος για τα γυρίσματα των σκηνών του σπιτιού, ήταν και ο χώρος που κάναμε τις πρόβες και τα πειράματά μας για τρείς και πλέον μήνες. Και αυτό χάρη στον Καλό Άγγελο της ταινίας, που δεν ήταν άλλος απ΄τον Αποστόλη Γκίνη…

Bassò…

Πού είναι η δημόσια συζήτηση;

Εισήγηση για διάλογο σε διάφορα blogs στο internet

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εξέγερση του Δεκέμβρη και οτιδήποτε γίνεται αυτή την εποχή στην Ελλάδα, προκαλεί οχι μόνο το ενδιαφέρον, αλλά και γονιμοποιεί τη σκέψη προοδευτικών και αντιδραστικών δυνάμεων σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Αναλυτές όπως ο Richard Thieme, που προσωπικά δεν συμφωνώ και σε πολλά μαζί του, λέει μεταξύ άλλων θέτοντας το θέμα της σχετικής μακαριότητας του Αμερικανικού λαού σχετικά με τα τεκταινόμενα στην παγκόσμια οικονομία:

…”The astonishing thing about this country, at the present moment, is that our rage took the form of lowering the approval rating of our leaders and voting them out of office in the belief, apparently, that we might rebuild trust. Is that good will, a belief in democracy and its processes that distinguishes Americans for the moment from rioting Greeks in the streets of Athens ? Or are we simply stunned for the moment, trying to understand the enormity of what just happened”?…

Είναι πολύ βαρετή δουλειά να τα μαζεύει κανείς όλα αυτά μαζί και να τα διανέμει στους έλληνες για να καταλάβουν ότι αυτό που έγινε το Δεκέμβρη, αποτελεί πλέον ιστορικό γεγονός μεγάλης εμβέλειας, παρ όλη την απλοική, άναρθρη σχεδόν άλογη υπόστασή του, ήρθε σε μία στιγμή που πολλοί αλλοι λαοί δεν είχαν το μομέντουμ να στήσουν μια τέτοια σκηνή εξέγερσης. 

Η συγκυρία είναι τέτοια σε παγκόσμιο επίπεδο, που καμμία πλευρά δεν μπορεί να έχει την πολυτέλεια να μή ΣΚΕΠΤΕΤΑΙ, ΑΝΑΛΥΕΙ, ΝΑ ΜΗ ΜΠΕΙ ΣΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ, ΔΙΑΛΟΓΟΥ, ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗΣ, ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΝ με σκοπό την τελική επικράτηση κάποιας ή κάποιων νέων τολμηρών απόψεων που θα δώσουν μια ΠΡΟΤΑΣΗ που όλοι ποθούμε να γεννήσει ο νους του ανθρωπου και να προχωρήσει τα πράγματα. Η τόλμη αυτή δεν μπορεί παρά να λάβει χαρακτήρα αμφισβήτησης των πάντων, ακόμη και των ίδιων των αγκυλώσεων αυτού που μέχρι τώρα ονομάζουμε και βιώνουμε σαν ΠΡΟΟΔΟ!

Θέματα τρομακτικά ανακύπτουν. Όχι μόνο της καταστροφής της γής, αλλά και πολύ πιο βραχυπρόθεσμα σχέδια μερικών, όπως πχ της αντιμετώπισης των φαινομένων υπερπληθισμου, με νέου τύπου “τελικές λύσεις”, πάνω στίς οποίες πιστεύω ακράδαντα ότι παρακολουθήσαμε ένα πείραμα in vivo στη Γάζα. Τα νούμερα των θυμάτων μπορεί να αλλάξουν και να τα δούμε να πολλαπλασιάζονται.

Ο πόλεμος που ασκείται εναντίον κάθε κυβέρνησης που διανοείται έστω να ασκήσει κάποια κοινωνική πολιτική είναι επικοινωνιακός και πιάνει δυστυχώς στους πολίτες των προηγμένων κρατών, αφού έχουμε εθισθεί πλέον στην “οσμή των πτωμάτων”

Είναι τεράστια η ανάγκη ύπαρξης σοβαρής συζήτησης για την επόμενη πρόταση. Φοβάμαι ότι όλοι γενικολογούμε και γκρινιάζουμε για κάθε ένα επιμέρους ζήτημα γιατί ενώ υποψιαζόμαστε – κάποιοι από μάς ίσως και να γνωρίζουμε καλά – ότι τα περιθώρια στενεύουν, δεν έχουμε το θάρρος να προτείνουμε οτιδήποτε θα μπορούσε να είναι σκληρό, επώδυνο για την κακομαθημένη εξήντα χρόνια τώρα ψευτοειρηνική και ψευτοδημοκρατική μας βιωτή, που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ανελεύθερο, αντιδημοκρατικό ή και μη ειρηνικό. 

Όταν δεν μπορεί ένα ολόκληρο αριστερό κίνημα να χτυπήσει αλύπητα τον πιο σκληρό και απατηλό καπιταλισμό που υπήρξε ποτε στην Ιστορία,τώρα που βρίσκεται στην βαθειά του οικονομική πολιτική και ΥΠΑΡΚΤΙΚΗ κρίση, να τον τσακίσει κυριώς με αυτό που απο τότε που γεννηθήκαμε βιώσαμε σαν πλεονέκτημα των αριστερών και ελευθεροφρόνων ανθρώπων (μια και τον όρο φιλελεύθερος τον έχουν καπαρώσει αιώνες τώρα οι καπιταλιστές), τη σκέψη δηλαδή και την διανόηση, πού μπορεί κανείς να ελπίσει; Και όταν θρασύτατα οι ευκαιριακοί επιχειρηματίες και βιομήχανοι και οι πολιτικοί εκμηδενίζουν οποιονδήποτε τολμήσει να εκφράσει δημόσια τη γνώμη ότι όλα τα επιχειρήματα της αγοράς της ζούγκλας κατάρρευσαν με την ζητιανιά των εταιρείων προς τους λαούς, προς τα ίδια δηλαδή τα θύματα τους, πού είναι ο λόγος εκείνος που θα τους κατατροπώσει και θα δώσει στον κόσμο τό θεωρητικό έρεισμα να εξεγερθεί;

Πιστεύω ότι στην Ελλάδα μπορεί να υπάρξει τεράστια συζήτητση και πολύ παραγωγική και αποτελεσματική συλειτουργία όλων, για να σχεδιαστούν νέα μοντέλα πολιτικής σκέψης. Έχουμε αργήσει, γιατί η συγκεκριμένη πολιτική διεργασία δεν μπορεί να είναι αστραπιαία, για πολλούς λόγους. Αναφέρω μόνο την αναπόφευκτη διαφοροποίηση βασικών φιλοσοφικών απόψεων που θα δημιουργήσει διαλεκτικές αλλά και έριδες και βαθείς διχασμούς νεοφανείς και απόλυτα ιστορικά γόνιμους. Πού είναι αυτή η δημόσια συζήτηση; Πρέπει να υπάρξει. Και μάλιστα σε καθεστώς ελευθερίας, αλλοιώς η κατάσταση θα πέσει σε χέρια σιδερένια και αυθαίρετα και τότε χαθήκαμε. . .

 

Κωστής Μπασογιάννης

Φεβρουάριος 2009

 

Κείμενο για τον Δεκέμβριο του 2008

 

Τώρα τί;

           Κέιμενο του Κωστή Μπασογιάννη

           για τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008

Εντυπωσιακός ο Δεκέμβριος του 2008 στην Ελλάδα. Με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξανδρου από αστυνομικούς στα Εξάρχεια, άρχισε μια νέα εποχή για την Ελλάδα. Μια εποχή που χρόνια τώρα ήθελε να γεννηθεί, αλλά κάθε απόπειρά της να δει το φως της Ιστορίας, για κάποιο ανεξήγητο λόγο πήγαινε χαμένη. Οι όποιες προπάθειες από τη μεριά των σκεπτομένων ανθρώπων να γονιμοποιήσουν το ιστορικό τοπίο με σκοπό τη γέννηση κάποιας νέας κατάστασης αποδεικνυόταν πολύ λίγη για να ταράξει τα βαλτόνερα στα οποία ζεί η ύστερη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Εν τώ μεταξύ όμως η ιστορία δουλεύει, αδιαφορώντας για τα βολεμένα μοσχαράκια που βόσκουν προιόντα, εμπορεύματα και υπηρεσίες στο λιβάδι της αποβλάκωσης. Επίσης δουλεύει μή δίνοντας καμμία σημασία στα νευρωτικά ανθρωπάκια που τρέχουν από δώ κι από κεί να εξασφαλίσουν τα χρήματα για να αποπληρώσουν τα δάνεια που πήραν για να ανταποκριθούσ στις βαρύτατες υποχρεώσεις που οι ίδιοι άφησαν να του επιβληθούν από ένα βλακώδες τοπίο καταναλωτισμού, πλαστών αναγκών και μικρομεσαίας ματαιοδοξίας.

Οι ίδιοι οι πιτσιρικάδες τους, γεμάτοι ζωή, γεμάτοι φόρα, με το εκρηκτικά γοητευτικό μίγμα της νεανικής δύναμης που εκφράζεται με τον πιο αξιαγάπητα βίαιο και γλυκά αδέξιο τρόπο, βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωποι με δύο τύπων ενήλίκους: Τους ωραίους μεσήλικες, που αδιαλείπτως παίζουν αλλά και σκέπτονται, που εχουν μνήμη της παιδικής τους ηλικίας και συνεπώς μπορούν να ταυτιστούν με τους νέους. Πρόκειται για εκείνους που βλέπουν και αναγνωρίζουν την αποτυχία της γενιάς τους, νοιώθουν και παραδέχονται την πλάνη των επιλογών τους τα τελευταία 40 χρόνια, πράγμα που τους δίνει τη δυνατότητα να είναι μάχιμοι, και βέβαια σε μεγάλο βαθμό συμβατοί με τους νέους. Οι νέοι χρειάζονται αυτούς τους υγιείς ενήλικες για να προχωρήσουν και μάλιστα το ξέρουν αυτό και τους αναζητούν. Δεν είναι και τόσο εύκολο όμως να τους βρούν. Γιατί είναι λίγοι, σπάνιο είδος στον καιρό μας και, ίσως, δεν ξέρω, και σε παλιότερους καιρούς. Οι ενήλικες αυτοί βλέπουν την εξουσία που τυχόν τους έχει δοθεί σαν βάρος, γιατί αντιλαμβάνονται την ευθύνη που πηγάζει απ αυτήν. Δε χάνουν όμως ποτέ την παιγνιώδη τους ορμή και εμπνέουν ελπίδα και εμπιστοσύνη εκείνους που τους έχουν εμπιστευθεί Και πολλές φορές όταν δεν τα καταφέρνουν το καταλαβαίνουν γρήγορα και αλλάζουν ή παραιτούνται ανάλογα με τις δυνάμεις τους. Η συγνώμη τους είναι αληθινή και συνοδεύεται από άμεση αλλαγή σκέψης και πρακτικής. Δεν θίγεται ο εγωισμός τους από όλα αυτά, γιατί όλα τα βλέπουν σαν ένα παιγνίδι, έτσι όπως όταν ήταν μικροί. Πηγαίνουν ήσυχοι για ύπνο, κι ονειρεύονται χαμογελώντας πόσο καλύτερα θα τα καταφέρουν την άλλη μέρα, τώρα που ξέρουν κάτι παραπάνω. Αυτούς αναζητούν τα παιδιά, να είναι ισχυρότεροι απ αυτά, αλλά και συμπαίκτες, αεί παίδες, γοητευτικοί σαν κι αυτά, μάχιμοι στον πετροπόλεμο της ζωής. Και δεν τους βρίσκουν πουθενά. Είναι πράγματι τόσο σπάνιοι.

Αλλά οι περισσότεροι ενήλικες που περιβάλλουν τα πολύτιμα και ολοένα λιγώτερα σε αριθμό νέα παιδιά ανήκουν στην άλλη, τη δεύτερη κατηγορία. Αυτή περιλαμβάνει εκείνους που σε κάποιο σημείο της ζωής τους νόμισαν  ότι κάτι άλλαξε, ότι απέκτησαν ξαφνικά ένα κύρος  που τους προσέδιδε μεγαλύτερη αξία. Κορδώθηκαν, ψήλωσαν κάποιους πόντους, άρχισαν να κοιτούν τον κόσμο με άλλα μάτια. Στην αρχή εξεπλάγησαν και οι ίδιοι. Όπως ξαφνιάζεται κανείς από ένα πρωτόγνωρο σύμπτωμα νόσου, τα πρώτα ρύθρα περιόδου ή την πρώτη αυτόματη εκσπερμάτωση. Αλλά όσοι από αυτούς δεν σώθηκαν από την παρέμβαση μιας ψύχραιμης φωνής μέσα τους που τους συμμάζεψε από την υπεροπτική αυτή πλάνη, παραδόθηκαν στην πλάνη αυτή και άρχισαν να ξεχνούν την παιδική τους υπόσταση. Ένας από τους λόγους της αμνησίας αυτής είναι και το ότι ένοιωθαν διάφορα αρνητικά συναισθήματα για την παιδικότητα. Ήθελαν να τελειώνουν με τις ενοχές, τις γκάφες, τις ήττες, πράγματα που θεωρούσαν σαχλά, ανόητα παρεπόμενα της ανωριμότητας. Κάποιοι μάλιστα απ’ αυτούς που έζησαν τραυματικά γεγονότα κάθε λογής, φτώχεια, βία, καταφρόνια λόγω αδυναμιών, υπερπροστασία ή εγκατάλειψη, όσοι δεν μπόρεσαν να την ξεπεράσουν ψυχολογικά, απλά γύρισαν ένα κουμπί και κοίταξαν να γίνουν κάτι. Εν ολίγοις ορίμασαν πετώντας στα σκουπίδια την παιδικότητα. Έτσι τουλάχιστον νόμισαν. Γιατί οι συγκεκριμένοι αυτοί άνθρωποι που έκαναν ένα λάθος που τους κατέστρεψε και καταστρέφει αιώνες τώρα και την κοινωνία μας. Ενα απλό λάθος στο ρήμα.  Κοίταξαν να γίνουν κάτι, και όχι απλά να κάνουν κάτι. Ζήτησαν να εξασφαλίσουν μια θέση και όχι ικανότητες. Την απόκτηση ικανοτήτων την έβλεπαν σαν μια απλή τυπική διαδικασία. Δεν την θεώρησαν αρκετή. Οι δυσκολίες της ήδη άγρια ανταγωνιστικής καπιταλιστικής κοινωνίας τους έπεισαν ότι αυτό είναι το φυσικό, να καταλάβουν μια εξουσία και να την ασκούν με τον πιο επικερδή γι αυτούς τρόπο. Αυτή η εξουσία μπορεί να ήταν πορτιέρης ή υπουργός, το ίδιο ήταν. Ήταν κάτι. Έγιναν κάτι. Βγάζουν λεφτά. Αυτό αρκεί. Αυτοί λοιπόν οι επαγγελματίες – τί λάθος λέξη – αποτελούν την πλειοψηφία. Μ αυτούς γύρω μεγαλώνει κάθε παιδί. Και αυτοί είναι οι δάσκαλοί του. Είναι αυτοί που το ψυχαναγκάζουν να συλλέγει πτυχία, βεβαιώσεις παλιόχαρτα που κοστίζουν ακριβά και δεν χαρίζουν τίποτε. Τοποθετώντας το μονίμως μπροστά σε αλλεπάλληλους στόχους άχρηστων πτυχίων και διπλωμάτων, από τα οποία οι μόνοι που κερδίζουν είναι οι έμποροι της εκπαίδευσης είτε αυτοί είναι επιχειρηματίες, είτε το καθηγητικό κατεστημένο της δημόσιας παιδείας που πλέον κάνει μπίσνες με εταιρείες εκμεταλλευόμενο την ισόβια κάρεκλα που δολίως υπέκλεψε, τα ευνουχίζουν πνευματικά με μοναδικό σκοπό να τα καταστήσουν πιστούς δούλους μιας τυρρανίας με δημοκρατικό πρόσωπο. Έλα όμως που το παιδί και μάλιστα το Ελληνάκι είναι ζορικο! Μπορεί να μην ξέρει ακόμη ακριβώς γιατι είναι ζόρικο, αλλά ξέρει ότι κάτι δεν του αρέσει εδώ. Και μάλιστα δεν του αρέσει ο τρόπος με τον οποίο προσπαθούν να του το επιβάλουν.

Δεν ξέρω κανένα παιδί που να μην ψάχνει για δάσκαλο, για μέντορα, για κάποιον άνθρωπο που να αποτελεί ισχυρό φίλο που να του δείξει δρόμους, τρόπους, κόλπα, να παίξει μαζί του, να δημιουργήσει μαζί του. Τον ενήλικα με τον οποίον μία ώρα άν ξοδέψει, θα μπορέσει να θρέψει πνευματικά μέρες συναναστροφής με τους συνομιλήκους του και να γονιμοποιήσει το άγουρο ακόμη, αλλά παντοδύναμο και ομητικό ανθρώπινο πνεύμα του. Αντ’ αυτού οι νέοι σε όλες τις κοινωνίες με όλα τα πολιτικά συστήματα πέφτουν σε μία τυχαία οικογένεια, με ένα πατέρα που συχνά, μέτριος ο ίδιος, ανταγωνίζεται οποιονδήποτε πιο σπουδαίο απ αυτόν, και στο εκάστοτε καθεστωτικό σχολείο που του μαθαίνει τον τρόπο να τρυπώσει κάπου, να γίνει κάποιος. Η ανάγκη του νέου από ένστικτο είναι να ανταποκριθεί στην πρόκληση που θα τον καταστήσει το δημιουργικό όν άνθρωπος. Και πρότυπο αυτής της δημιουργίας είναι το ευφάνταστο παίγνιο του παιδιού. Να πλησιάσει την ποιοτική ευτυχία του αιώνος, του χρόνου, που “παις εστι παίζων, πεσσεύων”.  Αντ’ αυτού βλέπει ένα κόσμο που οι κανόνες του παιγνιδιού έχουν απο καιρό καταστρατηγηθεί. Παίζουμε με σημαδεμένα ζάρια. Και δεν πάιζουμε παραγωγικό, δημιουργικό,  αλλά εριστικό, ανταγωνιστικό, καταστροφικό και τελικά βλακώδες παιγνίδι που προσβάλλει την ανθρώπινη ύπαρξη. Επίσης όσο περνάει ο καιρός οι εξάρες γίνονται δυάρες, ο κλέφτης γίνεται αστυνόμος και το αλογάκι βασιλιάς.

Αυτή τη δεύτερη τυπολογία ανθρώπων, εκφυλισμένη από αιώνων παραλογισμούς, την αποδομητική παλαίωση και διαφθορά θεσμών και κυρίως τη δράση οργανωμένων σε κύκλους, φατρίες και οργανώσεις μετριοτήτων έως και μηδενικής διάνοιας ανθρώπων, που ταλαιπωρούν και υποβιβάζουν την μεγαλειώδη ανθρώπινη φύση σε ότι πιο ανελεύθερο και ποταπό υπάρχει, μισεί πάντοτε ο νέος. Και το μίσος απέναντι σ αυτό το  εκτρωματικό ανθρωπάριο τιμά τον νέο. Γιατί ο νέος άνθρωπος είναι πιο κοντά στην ανθρώπινη φύση από όλους μας. Μ’ αυτή και μόνο αυτή την προυπόθεση αποτελεί ελπίδα ο νέος. Μπροστά σ αυτή την αλήθεια, ο εκφυλισμένος άνθρωπος  για να διατηρήσει την εξουσία του τόσο απέναντι στους τελούντες υπό καταστολήν φυσιολογικούς ανθρώπους του πρώτου είδους, όσο και απέναντι στους νέους, διατηρεί τις δυνάμεις καταστολής, κάτω από το προκάλυμα του ψευδούς ρόλου της δημόσιας ασφάλειας.

Αυτό το ψευδεπίγραφο σύστημα που λέγεται αστυνομία είναι σπαρμένο στους δρόμους με μοναδικό σκοπό να προφυλλάσσει τους μισητούς από τον κόσμο εκφυλισμένους της εξουσίας. Ο αριθμός των προστατευομένων της αστυνομίας είναι μεγάλος, αφού η εξουσία εχει διαπλακεί με ευρύτερα στρώματα “επαγγελματιών” και συνδικαλιστών, κομματικών υποστελεχών και εγκληματιών του υποκόσμου. Σε καμμία παρίπτωση όμως δεν υπηρετεί τον πολίτη. Αυτό το πρόσωπο που λέγεται αστυνομικός στην Ελλάδα αλλά και στις περισσότερες χωρες του κόσμου, είναι ενάντιο στον πολίτη και όχι σύμμαχός του. Επιβάλλει άδικους νόμους, εκτελεί βλακώδεις διαταγές και εφαρμόζει το δίκαιο του ισχυροτέρου. Λίγοι λογικοί άνθρωποι αισθάνονται ασφαλείς από την παρουσία της αστυνομίας και μόνο για ψυχολογικούς λόγους. Όχι επειδή αντικειμενικά προστατεύονται.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι οι περισσότεροι νέοι, αισθανόμενοι την βία των δυνάμεων καταστολής και ιδαίτερα των οργανωμένων ομάδων κρούσεως εναντίον του ίδιου του κόσμου, τους επιτίθενται με τέτοια σφοδρότητα. Είναι λογικό αυτή την ενέργεια να την κάνουν λίγοι, οι πιο τολμηροί, οι τρελαμένοι. Δεν υπάρχει όμως νέος που να ξέρει περίπου τί γίνεται, και να μην νοιώθει ικανοποίηση για μια επίθεση εναντίον της αστυνομίας. Η Αστυνομία δεν είναι ο προστάτης των αδυνάτων, ο φρουρός της ευτυχίας μας, ένα στήριγμα που φέρει την ισχύ της ενώσεώς μας σε κοινωνία για να ακουμπήσει κανείς, ο άγγελος των αστέγων, η εγγύηση για τη σωματική μας ακεραιότητα, ο φορέας της πρωτοβάθμιας δικαιοσύνης και καταλαγής μεταξύ των ανθρώπων.  Είναι ο διαπλεκόμενος με τον υπόκοσμο ένοπλος υπερσπιστής της σαπίλας. Στα μάτια του νέου αυτό είναι έγκλημα βαρύ. Γιατί όπως είπαμε, ο νέος είναι πιο κοντά στην ανθρώπινη υπόσταση από ένα μέσο ενήλικα. Και αυτό που βλέπει δεν είναι μόνο απάνθρωπο, αλλά και αντιαισθητικό.

Αυτό που πολεμάει όμως κυρίως είναι το άδικο. Η φαινομενικά άδικη συμπεριφορά εκείνου που σπάει μια βιτρίνα είναι απάντηση σε μία γενικευμένη αδικία. Αδιαφορεί για τις κατηγορίες γιατί είναι αηδιασμένος με τους νοικοκυραίους. Είναι αηδιασμένος με τους ίδους του τους γονείς, τα παραδομένα στην άρρωστη αυτή κατάσταση αδέλφια του, τους πουλημένους για μια δουλίτσα 600 ευρώ φίλους του. Βλέπει όλα να γκρεμίζονται γύρω του, και δίκαια θεωρεί ότι άν δεν βάλει φωτιά, κανείς δεν θα ξυπνήσει ποτέ. Αλήθεια, ποιός θα μίλαγε για τον Αλέξη άν δεν είχε καεί το κέντρο της Αθήνας; Άν είχε γίνει απλά μια σιωπηλή πορεία, και μετά όλοι πηγαίναν στα φροντηστήριά τους, τα δημοσιογραφίδια της πλάκας που δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να υπηρετεί δουλικά ο καθένας το μεσο που του δίνει ψωμί, θα ασχολούντο ακόμη με το Βατοπαίδι. Μπορεί ίσως αυτός ο εμπρησμός να είναι ένας τελευταίος σπασμός ενός νέου που μέλλει σύντομα να παραδοθεί στο σύστημα, αλλά ας σκεφτούμε τί σημαντικός είναι αυτός ο σπασμός! Είναι αντίδραση στην αδικία την οποία σύντομα κι αυτός θα υπηρετήσει ως εκφυλισμένος. Κάτι σαν αποχαιρετισμός στην παιδικότητα και στην ανδρεία.

Από τον καιρό που ήμουν φοιτητής, πάντα υπήρχε ο χώρος των νέων 15-90 ετών που παρ’ όλες τις επιμέρους διαφωνίες τους αισθάνονται τη σαπίλα της κοινωνίας και αντιδρούν. Αυτοί πάντοτε αντιμετώπιζαν την χλεύη αλλά και το μένος των ανθρώπων της δεύτερης ομάδας, των εκφυλισμένων.  Και από τον καιρό εκείνο λυπάμαι που διαπιστώνω ότι η εκφυλλισμένη μερίδα των συμπολιτών μας έχει αυξηθεί δραματικά. Κυκλοφόρησε, βλέπεις, πολύ σάπιο χρήμα. Υπήρξα κι εγώ κατά καιρούς σχεδόν τέτοιου τύπου καθήκι. Δεν μου ταίριαζε όμως και δεν άγγιξα σάπιο χρήμα. Ήμουν τυχερός. Γιατί από την “αδυναμία” μου αυτή γλύτωσα από ένα από τα πιο αποτελεσματικά όπλα του συστήματος. Γλύτωσα τη συνενοχή που σε κρατάει ισόβια δέσμιο. Καί στην ισόβια αγωνιώδη προσπάθεια να μην καταβληθώ από αυτή την κατάρα, είχα συμμάχους μου τα κατά καιρούς εξεγειρόμενα παιδιά, που με έκαναν να ντρέπομαι και καμμιά φορά να ζηλεύω. Πολύ με πείραζε ο τρόπος που τα εκμεταλλευόταν τα κόματα, οι προβοκάτορες, ο τρόπος που τους συμπεριφέροντο οι δημοσιογράφοι, είτε κολακεύοντάς τα, είτε συκοφαντώντας τα με σκοπό πάντοτε να  εξελιχθούν στο χώρο της δουλίτσας τους. Χώρια τη ρουφιανιά. Τα συνθήματα άλλωστε δεν είναι τυχαία. Αλλά παρ’όλο που είχα αυτή τη γνώση από τον καιρό που ήμουν κι εγώ στο δρόμο, και ποιός ξέρει πόσοι μας εκμεταλλεύτηκαν κι εμάς χωρίς να το καταλαβαίνουμε, ξέρω καλά ότι οι περισσότεροι πιστεύουν αυτό που κάνουν, γιατί κι εγώ το πίστευα. Τόσο οι συντεταγμένοι νεολαίοι κομάτων, όσο και οι άτακτοι και ανένταχτοι σαν εμένα, τόσο οι υλιστές μαρξιστές – λενινιστές τροτσικιστές ή αναρχικοί, όσο οι διανοούμενοι, καλλιτέχνες, χριστιανοί, υπαρξιστές, και φρικιά κάθε ειδους που έχουν ένα και μόνο κοινό σαράκι που τους τρώει: Την αδικία και την απάθεια και τον εθισμό που έχει αποκτήσει σ’ αυτήν ο παραδομένος και εκφυλισμένος άνθρωπος.

Και εγένοντο Εξάρχεια. Ποια μεγάλη πόλη της Ευρώπης δεν έχει εξάρχεια; Τί είναι η περιοχή της Σορβόνης στο Παρίσι; Στο Βερολίνο το Kreuzberg και το SO 36; Τα λημέρια των Radicals που όλοι πηγαίνουν ακόμη και για μία βόλτα κα όσο η αστυνομία δεν είναι εκει, κανείς δεν τους πειράζει. Κάτι παράξενο συμβαίνει εκεί. Κάποιο άρωμα ελευθερίας. Συζητήσεις. Οι εκφυλισμένοι ξέρουν μόνο μια λέξη για τον κόσμο των Εξαρχείων. Αναρχικοί. Οι υπόλοιποι όμως ξέρουμε καλά ότι δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Για χρόνια μετά τη μεταπολίτευση κατά καιρούς μικρές ή μεγάλες εντάσεις. Όσο μεγάλωνε η παρουσία της αστυνομίας, τόσο η ένταση και η βία αυξανόταν. Η εξουσία δεν μπορεί να αντέξει ένα μέρος στα σπλάχνα της Αθηνας που να μην το ελέγχει. Μιλάει για εγκληματικότητα. Μα η εγκληματικότητα ανθεί περισσότερο εκεί που οι αστυνομικοί έχουν το ελεύθερο να πουλάνε προστασία. Εκεί στα Εξάρχεια αρχές Δεκέμβρη του 2007, ο Αλέξανδρος και οι φίλοι του, προκάλεσαν τους αστυνομικούς. Είναι σαφές ότι δεν είχαν και τα καλύτερα αισθήματα γι αυτούς τα παιδιά αυτά. Όσοι βγήκαν στα κανάλια και είπαν ότι είανι καλά παιδιά, εννοούσαν προφανώς ότι δεν μισούσαν τους μπάτσους. Αυτό σημαίνει κλά παιδιά γι αυτούς. Οι αστυνομικοί υποτίθεται ότι ήταν υποχρεωμένοι να υπομείνουν την πρόκληση και να εκτονώσουν την κατάσταση. Όχι μόνο δεν το έκαναν, αλλά ο ένας πυροβόλησε και σκότωσε τον ανήλικο. Άν μια τέτοια πρόκληση άξιζε την έξοδο του περιστρόφου από το θηκάρι, τί θα πρέπει να γίνει με το απρόκλητο και άνανδρο ξύλο που τρώνε στα αστυνομικά τμήματα οι προσαγόμενοι άστεγοι, μετανάστες, μικροπαράνομοι, κλέφτες, ακόμη και απλοί πολίτες που έμπλεξαν; Τί πρέπει να γίνει με τόσους φόνους μεταναστών που τελούν αστυνομικοί κατά καιρούς, ποιά πρέπει να είναι η αντίδραση της κοινωνίας στην κακοποίηση διαδηλωτών, στην προκλητική επιλογή της πολιτείας να διαθέτει χιλιάδες αστυνομικούς για την προστασία του κάθε λακέ της εξουσίας, του κάθε βαθύπλουτου κλέφτη που τα έχει καλά με το κράτος; Πώς θα πρέπει να συμπεριφερθεί ο πολίτης στους αξιωματικούς της αστυνομίας που σπουδάζουν τα παιδιά τους και αγοράζουν τις κίτς βίλες τους με τα χρήματα που εισπράτουν μαφιόζικα από την προστασία των νυκτερινών και όχι μόνο κέντρων; Και με τί τρόπο μπορεί κανείς να αμυνθεί στο αλήτικο ύφος των αστυνομικών όταν κάποιος μπαίνει στο τμήμα για κάποια υπόθεσή του; Τί θα έπρεπε να κάνω  όταν πρίν από 11 χρόνια παρα λίγο να κλαίγατε πολλά θύματα εξ αιτίας τή ηλίθιας και άσχετης συμπεριφοράς της αστυνομίας σε βομβιστική επίθεση, όταν μέλη της αντιτρομοκρατικής ούτε λίγο ούτε πολύ μας παρακάλεσαν να μην κάνουμε θέμα και τους δυσφημίσουμε; Όταν κατά τη σύλληψη των φερομένων ως αρχηγών της 17Ν έβλεπα τους ίδιους αυτούς ανθρώπους να το παίζουν ράμπο με τις κουκούλες τους, γέλασα πολύ. Ποιός και για ποιό λόγο τους έδωσε το δικαίωμα να αλλάξουν στολές, να κυκλοφορούν στην Αθήνα και στην επαρχία με στολές κομάντος και κουκούλες και να έχουν εξουσία να εξευτελίζουν όποιον θέλουν στους ελέγχους και στα μπλόκα; Τί ψάχνουν, και τί βρήκαν όλα αυτά τα χρόνια της παντοδυναμίας τους; Τίποτε. Ποιός τους δίνει το δικαίωμα να κυκλοφορούν τα περιπολικά τους με αδικαιολόγητα αναμένους φάρους, μόνο και μόνο για να δημιουργούν ένταση και κλίμα τρομοκρατίας; Ποιός προμήθευσε τα περιπολικά αλλά και τους γερανούς τους, και τις κλούβες τους με την απαράδεκτη βραχνή κόρνα των τόσων dB, αλλά και με μεγάφωνα από τα οποία αγενέστατα και φασιστικά εκτοξεύουν διαταγές αλλά και απειλές προς τον πολίτη; Ποιός αποθράσυνε τους ζητάδες να οδηγούν χωρίς κανένα λόγο προκλητικά επικίνδυνα ανάμεσα στα αυτοκίνητα, και να μιλάνε με επιτημητικό έως υβριστικό τρόπο σε οποιονδήποτε άθελά του προφανώς δεν τους διευκολύνει; Σε πολλά άλλα σημεία η αστυνομία παρανομεί και κανει κατάχρηση εξουσίας, τόσο επειδή έχει αυτές τις εντολές από την ηγεσία της, όσο και γιατί το πνευματικό αλλά και ηθικό επίπεδο των αστυνομικών είναι παγκοσμίως εξ ορισμού χαμηλό.

Πρίν από τη δολοφονία του Αλέξανδρου, ο κόσμος ζεί μία άνευ προηγουμένου καταιγίδα ειδήσεων για οικονομικά σκάνδαλα που φέρνουν κατάρρευση και πτώχευση εταιρειών, τραπεζών, κρατών. Μιλούν για οικονομική κρίση και επερχόμενη ανεργία. Ο φιλελευθερισμός αυτοκαταργείται, με τις  εταιρείες να επαιτούν τη βοήθεια των κρατών. Ο καπιταλισμός έτσι δεν ζει μια απλή κρίση, ουσιαστικά χάνει κάθε αξιοπιστία σαν σύστημα. Άν ο υπαρκτός σοσιαλισμός κατηγορήθηκε και υπονομεύτηκε για δεκαετίες για να καταρρεύσει, ο καπιταλιστικός φιλελευθερισμός, μέσα στην μονοκρατορία του σαπίζει από μέσα, αποδεικνύει μόνος του ότι κανένα στέλεχός του δεν μπορεί να είναι δίκαιο και τίμιο, απλούστατα διότι οι τίμιοι άνθρωποι δεν τα κάνουν αυτά τα πράγματα! Όλος αυτός ο οχετός της ατιμίας, ήρθε και προστέθηκε στον παγκόσμιο τυφώνα απομυθοποίησης που ήρθε από τα χιλιάδες σκάνδαλα με πανανθρώπινη εμβέλεια. Σεξουαλικά σκάνδαλα στην Καθολική Εκκλησία. Οικονομικά σκάνδαλα και διαπλοκή με την Δικαιοσύνη στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Παγκόσμας εμβέλειας σκάνδαλα τύπου Siemens. Εμπλοκή δυτικών κυβερνήσεων σε γενοκτονίες στην Αφρική, Μία παγκόσμια υποψία συνομωσιών που αποκτούν συν τω χρόνω όλο και μεγαλύτερη βάση. Το κολαστήριο του Guantanamo. Οι αντιδράσεις στις υποψίες αυτές των πολιτών με σχεδόν απροκάλυπτο κουκούλωμα, δίνουν διπλή πληροφορία στους πολίτες: Πρώτον ότι η συνομωσια είναι υπαρκτή και προτιμούν οι αρμόδιοι να εκτεθούν οι ίδιοι παρά να αποκαλύψουν την αλήθεια. Δεύτερον όσο περνά ο καιρός, θέλουν όλο και περισσότερο να μας εθίζουν σε ένα όλο και πιο αυταρχικό σύστημα.

 

Αυτό που έγινε στην Ελλάδα το Δεκέμβρη του 2008 ήταν μια έκρηξη που, όσο κι άν προσπάθησαν τα κόματα να το καπελώσουν, δεν καπελώθηκε. Και η αιτία που μέχρι στιγμής δεν καπελώθηκε έιναι η ίδια η αδυναμία του κινήματος: η σχεδόν πλήρης έλλειψη ουσιαστικού πολιτικού λόγου. Το μειονέκτημα έγινε ασπίδα προστασίας. Καί τί παράξενο! Όλες οι επαναστατημένες συνειδήσεις παγκοσμίως, έστειλαν όχι μόνο την συμπαράστασή τους, αλλά απέδωσαν και τιμές. Έξέφρασαν το σεβασμό τους στους εξεγερμένους Έλληνες. Ο αείμνηστος Αλέξης, έχει γίνει ήρωας πολλών νέων σε όλο τον κόσμο. Και ενώ όλοι οι εκφυλισμένοι ενήλικες της Ελλάδας κλαίνε πάνω σε  μερικές δεκάδες σπασμένα μαγαζιά, και προσπαθούν να ανοίξουν τα καταστήματα την τελευταία Κυριακή του χρόνου, για μια χούφα Ευρώ, αυτή η εξέγερση που προηγήθηκε, φαίνεται ότι γράφει ιστορία. Στή Γαλλία αποσύρεται το εκπαιδευτικό μεταρρυθμιστικό νομοσχέδιο με τις πρώτες κιόλας διαδηλώσεις. Ο Σαρκοζί φοβάται μετάδοση της εξέργεσης. Σε όλες τις χώρες του κόσμου, ακόμη και στην Τουρκία οι νέοι εμπνέονται από τον Ελληνικό Δεκέμβρη. Οι εκφυλισμένοι πολιτκοί, δημοσιογράφοι και κάποιοι διαννοούμενοι, αδύναμοι να εξηγήσουν αυτά που γίνονται ψελλίζουν κοινοτοπίες, οπως κάνουν πάντα. Γίναμε διεθνώς ρεζίλι. Θα πληγεί ο τουρισμός. Λίγοι έκαναν εύστοχες αναλύσεις και απέφυγαν τις παγίδες που πολλοί εκλεκτοί διανοούμενοι επεσαν. Χριστούγεννιάτικα, οι Ισραηλινοί άρχισαν να σκοτώνουν εκατοντάδες Παλαιστίνιους. Δεν κάνουν επιχείρηση στατιωτική, διαπράττουν γενοκτονία. Ή μάλλον συνεχίζουν τη γενοκτονία που διαπράττουν δεκαετίες τώρα, χωρίς κανείς να τους σταματάει. Μωρά παιδιά σκοτώνονται. Βρέφη, νήπια, μαθητές, γυναίκες, νεαροί μαχητές. Μάρτυρες. Λογικά τώρα που τελειώνουν και οι γιορτές, θα πρέπει το παγκοσμίου πλέον κύρους Ελληνικό κίνημα των νέων να αντεπιτεθεί και να διαμαρτυρηθεί για τη σφαγή.

Το γεγονός της 5ης Ιανουαρίου στα Εξάρχεια, όπου άγνωστοι έβαλαν με καλάσνικοφ και πέταξαν χειροβομβίδα με σκοπό να σκοτώσουν άνδρες των ΜΑΤ, με αποτέλεσμα να τραυματισθεί σοβαρά ο αστυνομικός Αδαμάντιος Μαντζούνης, προκάλεσε ένα προγκρόμ συλλήψεων στα Εξάρχεια. Αυτό το γεγονός που αποδίδεται στην οργάνωση “Επαναστατικός Αγώνας” η οποία τείνει τα τελευταία χρόνια να γίνει μια νέα 17Ν. Πολλοί βιάζονται να αποδείξουν με όλα τα μέσα την νομιμοφροσύνη και την ανθρωπιά τους, προπαθώντας να εξομοιώσουν την δολοφονία του Αλέξη με την απόπειρα δολοφονίας των αστυνομικών και τον τραυματισμό του Διαμαντή. Νομίζω ότι οι ανθρώπινες ζωές είναι ίσες ως προς την αξία τους, αλλά τα γεγονότα δεν είναι όμοια.

Ο Αλέξης ήταν πολίτης και μάλιστα ανήλικος. Εκτελέστηκε από αυτόν που πληρωνόταν για να τον προστατεύει, με μια σφαίρα στην καρδιά με το όπλο που του είχε εμπιστευθεί η κοινωνία. Το ότι ο εκτελεστής έπαιρνε μικρό μισθό, δεν μας ενδιαφέρει. Δεν νομίζω ότι θα είχε διαφορετική συμπεριφορά αν πληρωνόταν καλύτερα. Το ότι έχει παιδιά, δεν νομίζω ότι τον δικαιολογεί, ίσα-ίσα επιβαρύνει τη θέση του. Η όλη του συμπεριφορά είναι τυπική συμπεριφορά αστυνομικού που είναι προιόν της ενθάρρυνσης προς κατάχρηση εξουσίας που προκαλεί η ατιμωρησία. Είναι τυπική συμπεριφορά ενήλικα του δευτέρου τύπου, εκφυλισμένου δηλαδή, που αισθάνεται μόνο τη δύναμη της εξουσίας που του δίνεται και όχι την ευθύνη. Είναι ο κουκουλοφόρος που θα σταματήσει ένα απλό άνθρωπο και θα τον ξαπλώσει στο καπό ανοίγοντάς του τα πόδια για να τον εξευτελίσει, αλλά την ίδια στιγμή άν περάσει ένας “μεγάλος”, θα κάτσει κλαρίνο και θα χαιρετήσει χαμογελώντας σαν ηλίθιος. Βγήκαν πολλοί να μας κλαφτούν για να τον λυπηθούμε. Εγώ τον λυπάμαι ούτως ή άλλως. Όχι γι αυτό που έκανε και “έμπλεξε”, αλλά γι αυτό που είναι. Τον λυπάμαι γι αυτό που ο ίδιος καμαρώνει ότι είναι. Αυτό που ακούγεται από τους απολογητές της διεφθαρμένης ΕΛΑΣ, ότι αυτού του είδους οι αστυνομικοί αποτελούν μειοψηφία, θα ήθελα να το πιστέψω, αλλά δυστυχώς είναι ψέμα. Η Ελληνική Αστυνομία, επίσημα έχει την πολιτική που της επιβάλλει το γεγονός ότι έχει σαν αποκλειστικό σκοπό την φύλαξη των παρηκμασμένων αρχών του συστήματος που μας ταλαιπωρεί όλους, και βασανίζει τους αδύναμους. Ο βασανιστής του Α.Τ. Ομονίας Νικόλαος Τσίντζας, αθωώθηκε παρ όλο το βίντεο που υπάρχει ακόμη στο Υoutube και τον δείχνει επί 5:30 λεπτά να βασανίζει και να εξευτελίζει δύο κλεφτρόνια αλλοδαπούς. Και μάλιστα εν γνώσει του και για δική τους χρήση όπως ομολογούν οι συνένοχοί του αστυνομικοί, καταγράφοει με κινητό τη σκηνή. Αυτό δεν είναι μόνο σαδισμός. Δεν αποδυκνύει τη αίσθηση της ατιμωρησίας που δίνει την ελευθερία σε τέτοια υποκείμενα να δείχνουν με θράσος την απεχθή τους μορφή. Αποκαλύπτει μια συνεχή πρακτική της Αστυνομίας η οποία κτίζει σιγά σιγά ένα διεθνή ανθελληνισμό και μάλιστα στις χώρες του τρίτου κόσμου. Εκεί που οι Έλληνες τιμώνται με την εκτίμηση και τον σεβασμό των λαών αυτών, καθημερινά η Ελληνική Αστυνομία στέλνει μηνύματα μίσους και απαξίας. Απομυθοποιείται η Ελλάδα από πιθηκίζοντα φασιστοειδή τύπου Τσίνζα, σε όλες τις φιλικές χώρες και λαούς πολίτες των οποίων βρίσκονται στην Ελλάδα και υφίστανται την ταπεινωτική συμπεριφορά των κομπλεξικών αυτών ράμπο. Το τραγικό είναι ότι τέτοιου τυπου αλήτες έχει μαζέψει πολλούς η ΕΛΑΣ. Αυτό το έγκλημα ειναι ακόμη σοβαρότερο από το σαδισμό. Είναι έγκλημα κατα του πολιτισμού μας και ρουφιανιά εναντίον των φίλων μας. Η δολοφονική επίθεση εναντίον του Διαμαντή και των συναδέλφων του είναι μία θλιβερή ιστορία που έχει όμως και την αρχή της σ΄αυτό που αντιπροσωπεύουν οι άνθρωποι αυτοί. Η ζωή του Αλέξη είναι ισότιμη με τη ζωή του Διαμαντή, τη ζωή του βασανιστή Νίκου, του ισραηλινού στρατιώτη, του βρέφους που σκοτώνει ο ισραηλινός πιλότος, του μαχητή της Χαμάς και της Χεσμπολάχ, της ηλικιωμένης πόρνης στο μεταξουργείο που έσφαξε ο πελάτης, του Κούρδου που ζήτησε πολιτικό άσυλο και βρέθηκε νεκρός στο ρέμα, του αμερικανού κατακτητή από το Colorado Springs που σκοτώθηκε στο Ιράκ αφού πρώτα σκότωσε πενήντα ανθρώπους, της γηραιάς ισραηλινής κυρίας μίας από τα ελάχιστα Ισραηλινά θύματα των ρουκετών των παλαιστινίων, του Σαντάμ Χουσείν, του Τζακ του αντεροβγάλτη και του JFK. Αλλά δεν νομίζω ότι χρειάζονται πολλά επιχειρήματα για να πειστούμε ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν παρουσιάζουν καμμία ομοιότητα. Συνεπώς ο χαμός τους δεν μας επηρρεάζει με τον ίδιο τρόπο. Δεν γίνεται λοιπόν αυτό που επιχειρούν αυτές τις μέρες να συγκρίνουν τα ασύγκριτα. Κανείς δεν θα χαρεί να χάσει τη μάχη με το θάνατο ο Διαμαντής. Αλλά η φονική επίθεση εναντίον ενόπλων αστυνομικών θα μπορούσε να είναι στην πιο φυσιολογική περίπτωση, επίθεση από ανθρώπους του υποκόσμου, οπότε θα ήταν πάνω στην υπηρεσία και στο καθήκον. Θα μπορούσε επίσης να είναι ξεκαθάρισμα λογαριασμών με υποκοσμικούς, που κάποιοι διεφθαρμένοι αστυνομικοί συνεργάζονται, οπότε οποιος και να πέθαινε κανέναν δεν θα ενδιέφερε. Μπορεί να είναι μια εκτέλεση τύπου 17Ν όπου οι τρομοκράτες εννοούν αυτά που κάνουν και λένε στις προκυρήξεις τους, οπότε συμφωνεί κανείς ή διαφωνεί παίρνοντας την πολιτική ευθύνη της γνώμης του (υποτίθεται ότι ζούμε σε κοινωνία που η γνώμη κρίνεται αλλα δεν ποινικοποιείται). Τέλος θα μπορούσε να είναι προβοκάτσια του ίδιου του συστήματος, οπότε τον αστυνομικό τον σκοτώνουν οι δικοί του, ή πράκτορες ξένων δυνάμεων. Σε καμμία περίπτωση πάντως δεν είναι εκτέλεση ανηλίκου από αυτόν που πληρωνόταν για να τον προστατεύει, με μια σφαίρα στην καρδιά. Και όμως, βλέπουμε αυτούς που προσπάθησαν να ρίξουν στα μαλακά τον δολοφόνο του Αλέξη Επαμεινώνδα Κορκονέα, συμπαριστάμενοι, όπως είναι φυσικό στο συνάδελφό τους Διαμαντή, να προσπαθούν να ανακτήσουν τη χαμένη τους αξιοπρέπεια, δηλώνοντας ότι διώκονται και στοχοποιούνται αυτοί, κανοντας μία αντεπίθεση γοήτρου και κάποιοι από αυτούς μάλιστα ξεθαρρεύουν και απειλούν.

Τυπική υποκρισία του δυνατού που υπηρετεί τη αδικία, που δεν δέχεται ότι έχει κανει κατάχρηση ταλαιπωρώντας τους ανθρώπους γύρω του με συνεχείς εγκληματικές πράξεις, και κλαίγεται σε πρώτη ευκαιρία που θα έχει καποιο θύμα ή ζημιά, ή θα υποστεί την παραμικρή επίθεση. Τί μας θυμίζει αυτό; Μα έναν άλλο Αστυφύλακα, κράτος αυτή τη φορά. Το Ισραήλ και την γηραιά του κυρία έποικο των κατεχομένων, που αισθάνεται ανασφαλής όταν παίρνει το λεωφορείο μήν την λερώσει με τα αίματα του κανένας βομβιστής αυτοκτονίας, του οποίου προηγουμένως του έχει πάρει την πατρίδα, του σκοτώνει συνέχεια τα παιδιά, τους πατεράδες, τους ηγέτες, του βεβηλώνει όλη την ύπαρξη, τον κοροιδεύει κι αυτόν μαζί με όλο τον κόσμο. Άν πεθάνει αυτή η κυρία, θα εξαπολυθούν οι άγγελοι της αποκάλυψης και θα εφαρμόσουν τον ναζιστικό νομο, πενήντα εκτελέσεις για ένα γερμανό στρατιώτη. Εκατό νεκροί παλαιστίνιοι για ένα νεκρό του περιούσιου λαού. Και θα γίνει σφαγή νηπίων, καταστροφή σπιτιών, διασπορά απεμπλουτισμένου ουρανίου, σακάτεμα χιλιάδων αράβων και μή.

 

Αυτή την αδικία δεν την αντέχουν οι νέοι. Άν κάποιοι την έχουν συνηθίσει, τότε ας χωθούν στα βρώμικα λαγούμια της ζουγκλας που έχουν κατασκευάσει, τις φυλακές που οι ίδιοι αντιλαμβάνονται σαν χρυσά κλουβιά, και ας πιστέψουν τους διανοούμενους μας να κατακεραυνώνουν την βεβήλωση τάχα της Ακρόπολης από κάποια δίκαια συνθήματα. Μα τα μνημεία ανήκουν στα ανήσυχα πνεύματα, που δεν επαναπαύονται και μπορούν να τα ξαναζωντανέψουν, να προικίσουν κι άλλο την ιστορία τους και να τα διατηρήσουν ζωντανα κι αθάνατα στους αιώνες. Όχι στους μουχλιασμένους και εκφυλισμένους γραφειοκράτες που τα υπερπροστατεύουν με σκοπό να αγκυλώσουν την πανανθρώπινη και αιώνια ζωή τους. Αυτοί είναι μόνο για τα μουσεία. Ας πάνε λοιπόν να πιούν το τσαγάκι τους στο καφέ του εκτρωματικού θηριώδους μουσείου που κατασκεύασαν απέναντι από το μεγάλο αυτό μνημείο, και ας παρακολουθήσουν τα παιδιά τους μέσα στό μνημείο να το ζωντανεύουν και να ερευνούν, χωρίς αυτούς, το μέλλον. Και η απουσία τους αυτή θα είναι δική τους ευθύνη. Αυτοί οι ίδιοι έχουν τοποθετήσει τους εαυτούς τους στις κερκίδες των θεατών και όχι στο θέατρο των γεγονότων. Η, άλλοι πάλι, τα σκοτεινά παρασκήνια της δολοπλοκίας και της αδικίας και όχι στο φωτεινό προσκήνιο, όπου υπάρχει και η αληθινή ζωή,  η ανθρώπινη και ειλικρινής αναζήτηση και το ρίσκο της. 

Κωστής Μπασογιάννης

2008